هفت‌تپه هم از آن نام‌ها و کلیدواژه‌هایی است که در پس خود، ماجراها و روایت‌های مفصلی دارد از دردی مشترک و مطالبه‌ای عمومی. هپکوی اراک، کشت‌وصنعت مغان، کنتورسازی قزوین و... هم سرنوشتی شبیه به هفت‌تپه را از سر گذراندند.

خون کارگران هفت‌تپه و خانواده‌هایشان به جوش آمده است. به لطف رسیدگی مسئولان، حرف دانشجویان و مطالبه‌گران و رسانه‌ها هم دیگر بین آنها خریداری ندارد و اعتمادی به اینها نمی‌شود. حق‌شان را می‌خواهند و حقوق‌های چند ماه گذشته‌شان را. در این گرمای بی‌سابقه و شیوع وحشتناک کرونایی قید همه‌چیز را زده‌اند و درحال اعتراض و اعتصاب و تحصن و تجمع هستند و مدام همان چیزی را مطالبه می‌کنند که دو، سه ماهی است در حد اعلام رسمی پیش رفته اما اجرایی نشده است.

همین دو پرونده هفت‌تپه و پالایشگاه کرمانشاه، منهای تمام آنچه در کشت‌وصنعت مغان گذشت، منهای هپکو و آذراب، منهای کنتورسازی قزوین و خیلی دیگر از پرونده‌های این‌چنینی، کافی است برای اینکه فاتحه این مدل از خصوصی را در کشور بخوانیم و برای ایجاد تغییرات اساسی در این رویه اصرار کنیم.

در تحقیق و تفحصی که از سوی تیمی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی پیرامون واگذاری هفت‌تپه و تخلفاتی که در آن رخ داده، صورت گرفته، متوجه شدیم که برخی الزامات در این روند رعایت نشده‌اند و یکی از آنها، نحوه واگذاری اشتباه بوده و در این جریان به اهلیت خریدار شرکت توجهی نشده و شفاف‌سازی هم در روند واگذاری صورت نگرفته است.

هپکو و آذرآب اراک، کنتورسازی قزوین و چندین و چند شرکت قدیمی و باسابقه دیگر را هم می‌توان به صف قربانیان خصوصی‌سازی اضافه کرد؛ قربانیانی که هرکدام قبل از آن که سایه شوم سازمان خصوصی‌سازی برسرشان بیفتد، چرخ تولید را باسرعت و قدرت می‌چرخاندند و نان خیلی از کارگران و خانواده‌هایشان را تامین می‌کردند.

پیگیری‌های تشکل‌های دانشجویی برای رفع مشکلات موجود در شرکت کشت‌وصنعت نیشکر هفت‌تپه و درمقابل برداشتن گام‌های لاک‌پشتی و وقت‌کشی مسئولان مربوطه برای رفع این مشکلات بهانه‌ای شد تا درنهایت روز گذشته تعدادی از دانشجویان دانشگاه‌های پایتخت با حضور درمقابل سازمان خصوصی‌سازی، عملا اعتراض خود را به این نهاد، نشان دهند.