نقد
فرانکنشتاین جدید گیلرمو دل‌تورو نه‌تنها یکی از کامل‌ترین و احساسی‌ترین اقتباس‌های تاریخ سینما از این داستان جاودانه است، بلکه شاهکاری شخصی از کارگردانش به‌شمار می‌رود که احتمالاً در فصل جوایز نیز خواهد درخشید.
«خانه دینامیت» نه از نظر روایی و نه از حیث اجرا، نمی‌تواند بار سنگین ایده‌اش را تحمل کند؛ موشکی که به‌سمت خاک آمریکا در حرکت است و فیلمی که می‌خواهد اضطراب یک ملت را به تصویر بکشد، اما در نهایت چیزی جز بازسازی تصنعی ترس هالیوودی نیست.
در «سریالومتر» ما هر سریال را سه قسمت به سه قسمت بررسی ‌می‌کنیم. یعنی به جای قضاوت کلی بعد از پایان فصل یا تنها بر اساس قسمت اول، مرحله‌به‌مرحله پیش می‌ریم تا روند داستان، کیفیت بازی‌ها، ریتم روایت و پیشرفت و یا افول کارگردانی را در طول پخش ارزیابی کنیم.
فیلم سینمایی «راهپیمایی طولانی» قصه شرکت‌کنندگان یک مسابقه پیاده‌روی مرگبار را روایت می‌کند که در آن فرد برنده می‌تواند علاوه بر زنده‌ماندن مبلغ گزافی را هم به جیب بزند تا در روزگار سخت اقتصادی سروسامانی به وضعیت خویش و همین‌طور آدم‌های دور و بَرَش دهد.
شروع فیلم «کیف سیاه» پرهیجان و امیدوارکننده است؛ کاراکترها و موقعیت‌ها به سرعت معرفی می‌شوند و ریتم داستانی با ضرباهنگی تند، مخاطب را درگیر می‌کند. اما هرچه جلوتر می‌رویم، روایت کمی از تک‌وتا می‌افتد و پراکندگی در روایت‌پردازی نمایان می‌شود.
فیلم به‌جای آن‌که چشم‌اندازی نو را ترسیم کند، با ناامید کردن بیننده از هر بدیلی برای وضع موجود، به‌نوعی می‌گوید: «بهشت همین‌جاست»؛ همین جهنمی که در آن زندگی می‌کنیم و در آن، پیش چشممان غزه را داریم که مدعیان تمدن، روزانه در آن ده‌ها انسان را با گرسنگی دادن می‌کشند.
آخرین اثر ران هاوارد، کارگردان خوش‌نام آمریکایی، نمونه‌ دیگری است که به فهرست طولانی آثار با این مضمون افزوده شده است. هاوارد که از بهترین قصه‌گوهای زنده‌ هالیوود است و با فیلم‌های جذاب و سرگرم‌کننده‌ای مانند «ذهن زیبا»، «راش» و «مرد سیندرلایی» شناخته می‌شود، این‌بار دست به کاری متفاوت زده است.
روایت ران هاوارد از جزیره متروکه بار دیگر با ورود زنی اغواگر به نام بارونس آلویس با بازی آنا دِ آرماس و دو معشوقه و خدمتکارش پیچیده‌تر می‌شود. آلویس درصدد است که در آن جزیره هتلی باشکوه بنا کند و او هم مانند دکتر ریتر در تلاش است جزیره را تصاحب کند، بنابراین سعی دارد رابطه بین دو خانواده را به هم بزند. ب
شماره جدید مجله نقد اندیشه همراه با «نقشه تمدن‌های جهان» منتشر شد
گناهکاران قرار است در وهله نخست یک فیلم خون‌آشامی باشد، ولی فیلمساز به‌خاطر فرار از کلیشه‌هایی که در ساختار روایی این آثار وجود دارد، ساختمان درام را با درهم‌آمیزی ژانر‌های متضاد تغییر می‌دهد تا هم خلاقیتش را به رخ بکشد و هم بیننده را با قرار دادن در فضایی دوپاره به وجد آورد و این پیام را به وی انتقال دهد که فیلم من برای هر سلیقه‌ای مناسب است!
اغلب منتقدان و نویسندگان موافق فیلم، سعی می‌کنند پیرپسر را -با کلی‌گویی محض- یک شاهکار سینمایی جا بزنند.
در روزگاری که رسانه‌ها نقش پررنگی در شکل دادن به ذهنیت عمومی دارند، قهرمان‌سازی از چهره‌هایی با پیشینه‌های تیره و تار به یکی از روایت‌های پرطرفدار بدل شده است. سریال «جوآن/Joan»، محصول ۲۰۲۴، یکی از همین نمونه‌هاست؛ داستان زنی تنها که تبدیل به یکی از معروف‌ترین سارقان جواهرات بریتانیا می‌شود.
مدیر سابق ایرنا در واکنش به گزارش «فرهیختگان» نوشت: روزنامه فرهیختگان در گزارش مفصل تیتر یک خود، به توییت روز قبلم پیرامون احکام پرونده چای دبش پرداخته و استدلال کرده که احکام دو وزیر در این پرونده سیاسی نبوده است.
نشست نقد و بررسی کتاب «ساعت ۵ بود» نوشته حسینعلی احسانی در حوزه هنری برگزار شد.
مدیر هنری موسی کلیم‌الله در فرهیختگان نوشت: همه چیز از خواندن فیلمنامه و شکل‌گیری اولین کانسپت‌ها آغاز شد. وقتی فیلمنامه را خواندم، جهان عظیمی که باید ساخته می‌شد در ذهنم نقش بست؛ جهانی پر از جزئیات تاریخی، احساسات انسانی و صحنه‌‌هایی که هرکدام نیاز به تفکری عمیق و اجرایی دقیق داشتند.
1 2 3 4... 5
یادداشت