بابک نگاهداری: اگر فرصت حضور ایران در هر کدام از پروژه های بین المللی را از دست دهیم جا دارد که شب خوابمان نبرد چرا که آینده یک قرن ایران را همین جانمایی در نظام بین الملل جدید رقم خواهد زد.

در همایش بین‌المللی «قرن 21 و جهان عاری از سلطه آمریکا» در دانشگاه تربیت‌مدرس به مساله تاریخ تحول در نظام بین‌الملل و تغییر در ساختار این نظام اشاره کرد و گفت: «تغییر آرایش قدرت‌های بزرگ برمبنای توزیع توانمندی آنها، طی سده‌های اخیر بارها اتفاق افتاده و متعاقب آن محیط جهانی شاهد افول برخی کنش‌گران و جایگزینی آنها با کنش‌گران دیگر بوده است.»

رسیدگی عادلانه قضایی به جنایت رئیس‌جمهور سابق آمریکا را از طریق یک دادگاه عادلانه پیگیری می‌کنیم.

حتی اگر بخواهیم روایت غیرواقعی روحانی، رئیس‌جمهور وقت از توافق برجام را نادیده بگیریم، از متناقض‌گویی خود ظریف نمی‌توانیم بگذریم.

یکی از ظرفیت‌های غیرقابل‌انکار موجود در روابط میان تهران-پکن ظرفیت بالای ترانزیتی ایران است.

در عرصه نظام بین‌الملل دولت‌ها براساس «تصویر» از یکدیگر، سیاست‌های خود را تنظیم و روابط‌شان را شکل می‌دهند.

فضای کنونی فضای بحران قدرت هژمون است یعنی آمریکا در یک فضای بحرانی قرار گرفته است که این فضای بحرانی آمریکا را در یک وضعیت‌گذار -یا درون همان قدرت هژمون یا در سطح جهانی‌اش- قرار می‌دهد. شکل ظاهری‌اش تغییر قدرت از جمهوری‌خواهان به بایدن است اما بحران‌های داخلی‌اش که محصول لیبرال دموکراسی است، دارد [لیبرال دموکراسی] آمریکا را از صادراتی‌ بودن می‌اندازد و به نوعی [به ایدئولوژی آمریکایی] خدشه وارد می‌کند.

ما برای بررسی نقش و جایگاه جایگاه روسیه در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران باید از یک چارچوب نظری استفاده کنیم که بهترین این چارچوب‌ها‌ی نظری برای تحلیل این جایگاه نظریه نوواقع‌گرایی کلاسیک است

بررسی‌های سایت GFP که قدرت‌های جهانی براساس قدرت بالقوه نظامی را احصا می‌کند، نشان می‌دهد چرا آمریکا هیچ‌ واکنشی به صادرات بنزین ایران به ونزوئلا نشان نداد.

یقینا جهان از پایان جنگ ویرانگر جهانی دوم به این‌سو، بحران خطرناک و ویرانگری به‌مانند بحران کنونی را تجربه نکرده است. بحرانی که در کوتاه‌مدت تاثیر بسیار زیادی بر زندگی، اقتصاد، جامعه، سلامت روانی، سیاست و روابط بین‌الملل برجا گذاشت.