شانه‌ساززاده اعلام کرد که این روزها، کف بودجه لازم برای ساخت یک قسمت سریال نمایش خانگی 3 میلیارد تومان است.

نایب‌رئیس هیات‌مدیره نماوا اخیرا مصاحبه‌ای داشت که در بخشی از آن به هزینه‌های تولید پروژه در این مجموعه اشاره می‌شد و پرسش‌های قدیمی درباره منطق اقتصادی کار در شبکه نمایش خانگی ایران را پررنگ‌تر می‌کرد.

«خوشم اومد. لاکچری شر به پا کردی!» جمله از نمای نقطه‌نظر (POV) فیلمساز ادا می‌شود. فیلمساز عمیقا از این شر خوشش می‌آید؛ شر لاکچری، لارج و خوش‌بو.

قطه اتصال و اشتراک فیلم‌هایی که براساس داستان واقعی ساخته می‌شوند این است که با تصاحب واقعیت، آن را آهسته‌آهسته به تماشاگر منتقل می‌کنند و به همین دلیل برای مدتی طولانی در ذهن تماشاگر باقی می‌مانند.

وقتی موجودی به مادر تبدیل می‌شود، می‌داند تا آخر عمر باید بسوزد و مادر موجودی همیشه نگران است و این نگرانی تا پایان عمر تا زمانی‌که فرزندان‌شان هستند، دست از سرشان برنمی‌دارد. مادر موجودی است که تمام وجودش را ایثار می‌کند و ازخودگذشتگی عجیبی دارد.

«ابلق»، حداقل در تصویرگری مردم حاشیه‌‌نشین و معضلاتی که با آنها دست‌‌وپنجه نرم می‌‌کنند، کاوش چندانی نداشته و بنابر ضرورتی که نه برای قصه ایجاب می‌‌کند و نه مخاطب، دلیلش را می‌‌فهمد، روایتش را در آنجا و در بین آدم‌‌هایش تعریف می‌‌‌کند.

حیفم می‌آید ننویسم که آبیار با «اشیاء از آنچه در آینه می‌بینید به شما نزدیک‌ترند»، «شیار 143» و «نفس» نشان داده بود که استاد روایت تجربه‌های زندگی روزمره و عمیق‌تر شدن در مفهوم زندگی است. نمی‌دانم چه شده‌است که با «شبی که ماه کامل شد» و «ابلق» به سراغ فراز و فرودهایی رفته که بی‌اعتنا به زندگی است.

درکنار اشارات فیلم به ساختار بومی سرمایه‌سالارانه در این محله‌ از ریخت افتاده، ابلق همچنین تلاشی درخور توجه برای تبیین ساختاری دارد که در پیوند با ساختار سرمایه، به منکوب کردن مضاعف بخش مهمی از اعضای همین جامعه‌ از پیش منکوب‌، منجر شده است: «ساختار مردسالارانه».

در این ویدئو به مناسبت وفات حضرت ام البنین (س) و روز تکریم مادران و همسران شهدا مروری بر فیلم شیار ۱۴۳ ساخته نرگس آبیار شده است.