14 سال پیش در چنین روزی، یک کاندیدای انتخابات درحالی که هنوز شمارش آرا ادامه داشت، اعلام کرد «برنده قطعی انتخابات اینجانب هستم» و هر نتیجه‌ای غیر از این یعنی تقلب

در میانه امضا جمع کردن‌های رضا پهلوی برای کمپینش، تلاش‌های مسیح علی‌نژاد برای اینکه بگوید «اگرچه مردم در خیابان نیستند اما انقلاب [فرضی‌شان] در دل‌های مردم زنده است.» و وسط دعواهای ادامه‌دار اپوزیسیون بر سر اینکه بالاخره رئیس کیست؟ میرحسین موسوی در 15 بهمن‌ماه بیانیه‌ای صادر کرد و از تغییر قانون اساسی، ایجاد مجلس موسسان و برگزاری همه‌پرسی گفت. صحبت‌هایی که البته با تشویق پرهیاهوی ضدانقلاب مواجه شد و پروژه براندازی را این بار از زبان میرحسین موسوی تکرار کردند.

مسیح علینژاد در نشست ضدایرانی دیشب درباره بیانیه میرحسین موسوی گفت که شجاعت آقای پهلوی را ندارد که بگوید از بیانیه موسوی استقبال می‌کنم چون خیلی از خانواده‌ها ممکن است بگویند ایشان در دهه ۶۰ مقصر بوده در اعدام‌ها و باید دادگاهی بشه. میرحسین موسوی با اقدامات رادیکال خود اکنون در نقطه‌ای قرار دارد که نه در جریان برانداز جایگاه آنچنانی دارد و نه در داخل در میان نیروهای سیاسی وزنه قابل توجیهی است تا جاییکه حتی رئیس دولت اصلاحات که در انتخابات ۸۸ به نفع او از صحنه رقابت کناره‌گیری کرد در موضع‌گیری اخیرش با موسوی مرزبندی کرد. شاید این نتیجه محتوم هر اقدام رادیکالی به‌خصوص در عرصه سیاسی اجتماعی ایران باشد که مهره‌هایش را به لبه پرتگاه می‌برد.

رئیس دولت اصلاحات در بخش دیگری از بیانیه خود تلاش‌ها برای براندازی را ناممکن دانسته و با اشاره به قطبی که «همه چیز سیاه و وحشتناک جلوه داده می شود .

ایران دشمن کم ندارد، از آمریکا و رژیم‌صهیونیستی و انگلیس تا همین عربستان‌سعودی.

بعد از انقلاب اسلامی جنگ عدالت‌طلبی و فلسفه صدرا به‌وجود می‌آید یعنی فلسفه صدرا ضدعدالت است و مفاهیم عدالت اجتماعی در فلسفه ملاصدرا وجود ندارد.

جمعی از فعالان سیاسی و رسانه‌ای جریان انقلاب در نامه‌ای به سران جریان اصلاحات و اعتدال از سکوت آن‌ها مقابل مواضع میرحسین موسوی انتقاد کرده و این سکوت را نشانه ناجوانمردی و بی‌معرفتی سیاسی دانستند.

واقعا کرباسچی خیلی مقصر نیست، این زمین بازی دوسر باختی است که رادیکالیسم برای شما می‌سازد، بالاخره ارّه هر طنابی را می‌برد.

سکوت و انفعال اصلاح‌طلبان در مواجهه با بسیاری از ساختارشکنی‌ها ازجمله نوشتار اخیر میرحسین موسوی باعث شده است عملا مرزی بین اصلاح‌طلبی اصلاح‌طلبان و راهبرد براندازی جماعت اپوزیسیون باقی نماند.

او متخصص ساختن بازی باخت-باخت است؛ باخت برای همه.

موسوی با افراط‌گرایی‌ در سیاست، اکنون حتی تبدیل شدن به «صدای داعش» را برای خود ارزش می‌داند.

25 خرداد 13 سال قبل درست سه‌روز بعد از برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری دهم، تهران شاهد راهپیمایی چندصدهزار نفری حامیان میرحسین موسوی بود.

اما موضوع عمده‌ای که باعث شد این مساله‌ رفع‌حصر تا الان که در سال 1401 هستیم به تاخیر بیفتد، یعنی پس از گذشت 10 سال، عمدتا این بود که جریان‌های سیاسی طرفدار این دو نفر و اصطلاحا جریان‌های اصلاح‌طلب، می‌خواستند از این مساله‌ حصر، سوءاستفاده‌های سیاسی کنند و این را به‌عنوان یک نقطه‌ تاریک برای نظام جمهوری اسلامی ایران قرار بدهند.

برداشته شدن محدودیت فیزیکی مقابل منزل میرحسین موسوی یکی از سران فتنه سال 88 خبری بود که روز گذشته در رسانه‌ها منتشر شد. مطابق این خبر دو دری که از ابتدای موضوع حصر میرحسین موسوی درمقابل خانه وی در بن‌بست اختر تعبیه شده بود با تصمیم شورای‌عالی امنیت ملی برداشته شد.

پیگیری‌ها از منابع مطلع حاکی از آن است که در حال حاضر ارتباط کاملاً باز و آزادانه سران فتنه شدت گرفته است و تماس ها و مهمانی های موسوی و رهنورد با اعضای خانواده بدون حضور مأموران در جریان است.