ممکن است یک بازیگر، فیلمساز یا حتی یک مجری تلویزیونی بخواهد جایگاه و شأنی متفاوت از آن چیزی که در ایران داشته را در جایی دیگر از این کره خاکی تجربه کند و فی‌نفسه، این خواسته محل اشکال نیست. اما ایراد از جایی شروع می‌شود که همین مهاجرت‌‌کرده‌ها، متصل به جریانات سیاسی در خارج از مرزها می‌شوند و بیش از آنکه آرتیست باشند آرام‌آرام تبدیل به کاراکتر یا ابزارهای سیاسی شوند.

مهناز افشار، بازیگر درمورد بحران پس از مهاجرتش گفت:باید بگویم که داغ بودم و نفهمیدم!

مهناز افشار از وجود سانسورهای گاه‌وبی‌گاه در ایران شکایت می‌کند امّا بیان نمی‌کند که چرا در دوزخ داخل بیش از ۳۰ فیلم بازی کرده ولی از زمانی‌که پا به بهشت دنیای آزاد گذاشته سهمی به‌جز مصاحبه و خاطره‌بازی از ایام حضور پرفتوح حضورش در کشور نصیبش نشده است؟ 

شکست نمایش «خانه امن» نه‌تنها در اهدافی که برای خودش تعریف کرده بود، بلکه حتی در کمترین تاثیرات پیش‌بینی‌شده برای آن، سوای از فراهم کردن دستاویزی جهت کل‌کل‌های سیاسی و اجتماعی، در خودش عبرت‌های فرهنگی قابل توجهی هم دارد. بعد از التهابات سال ۱۴۰۱ که کشور را در یک تنش فرهنگی و اجتماعی شدید فرو برد و خاطرات خونین و غمباری برای تمام مردم کشور ساخت، اعلام شد که قرار است چند نفر از بازیگران سینمای ایران در خارج از کشور تئاتری علیه نظام سیاسی مستقر بسازند و اجرا کنند.

اپیدمی اختلافات زودهنگام میان اعضای اپوزیسیون ضد نظام در خارج از کشور بالاخره به گروه هنرمندان هم رسید.

ظرف 6 ماه اخیر این اولین مجموعه خارجی نیست که به بهانه جنبش زن، زندگی، آزادی توانسته تعارفات را کنار بگذارد و به شکل علنی علیه ایران فعالیت تبلیغی کند.

مهناز افشار به خاطر تبلیغ لیست امید در انتخابات گذشته مجلس «عذرخواهی» کرد.

این کارگردان سینما گفت: مهناز افشار شخصا تمایلی به رفتن شبکه فارسی زبان خارج از کشور نداشت و عملا با تحریک همسرش مجبور به نوشتن مزخرفاتی در صفحه شخصی‌اش شد که در نهایت این مزخرفات وی را مجبور کرد از کشور برود و البته نتیجه اش را هم گرفت.

حالا نتیجه حدود دو دهه فعالیت مهناز افشار در سینمای ایران، سرانجام به آنجا انجامیده که در کنار یکی از این سلبریتی‌های بدون رزومه یا به‌اصطلاح یکی از همین شاخ‌های مجازی قرار بگیرد.