نقد فیلم‌های انتخاباتی نامزدهای چهاردهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری،‌ دورنمای خوبی از وضعیت آینده این افراد در جایگاه رئیس دولت به دست می‌دهد. 

یکی از کلیدی‌ترین برنامه‌های تبلیغاتی نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری، مستندهای انتخاباتی است. این جنس محتوای تبلیغاتی در ایران از دهه 1370 به بعد سروشکل گرفت. اما در سال‌های اخیر فیلمسازان یا کمتر سراغ تولید یک مستند سیاسی می‌روند یا اگر هم بروند می‌خواهند نام‌شان مخفی بماند.

مستند‌های انتخاباتی یکی از راه‌هایی است که در همه جای جهان در ایام انتخابات رونق بیشتری می‌یابد و نامزد‌ها برای تبلیغ خود یا نقد عملکرد رقیب از آن استفاده می‌کنند. البته که جای این نوع فیلمسازی درتبلیغات‌های انتخاباتی ایران نیز خالی نبوده است و این رویه از هفتمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری در سال 1376 به جزء جدا نشدنی تبلیغات کاندیداها تبدیل شده است.

اهالی سیاست برای تولید یک مستند انتخاباتی کار سختی را در پیش دارند و باید همه جوانب تولید یک اثر را در نظر بگیرند. همین حساسیت‌ها باعث شده تجربه ساخت این شکل مستند در اختیار فیلمسازان آزموده شده قرار گیرد. معمولا هم تیم‌های تبلیغاتی نامزدهای ریاست‌جمهوری به سراغ کارگردان‌های معروف سینما می‌روند تا نام‌های مشهور هنری امکانی برای جلب‌نظر رای‌دهندگان باشد.

ساخت مستند انتخاباتی، به‌خصوص برای فرد پیروز انتخابات، یک سکوی پرتاب است که هنرمندان می‌توانند از آن به‌سمت مسئولیت‌های اجرایی یا حتی تقنینی شیرجه بزنند. کاملا واضح و بدیهی است که چنین روندی چه صدماتی به کیفیت کارها خواهد زد.