محمدمهدی عبداله زاده
«خانه‌ای از دینامیت» با ژستِ شورناکِ شعارها و ادعای جسورانۀ بازنماییِ «یک بحران هسته‌ای»، قدم به میدان می‌گذارد.
تقوایی در «اربعین» آیینِ سوگواری را نه‌صرفاً مناسکی مذهبی که کنشی فرهنگی می‌بیند؛ کنشی که در برابرِ همگون‌سازیِ فرهنگیِ تحمیلی، اصالت و توانِ خویش را حفظ و بازآفرینی می‌کند.
مرادی‌کرمانی گوش می‌دهد تا بگوید؛ او خطاب نمی‌خواند، صدای کودکی را بازمی‌تاباند که ریشه در کوچه‌پس‌کوچه‌ها و خاکِ کرمان دارد.
یادداشت