محمدعلی یزدانیار
در کتاب صنعت هولوکاست، فینکلشتاین به این موضوع می‌پردازد که یک «صنعت هولوکاست» شکل گرفته است؛ شبکه‌ای از نهاد‌ها، سازمان‌های یهودی و گروه‌های لابی‌گر که از یادبود و رنج قربانیان هولوکاست برای اهداف مالی و سیاسی بهره می‌برند.
یاد واشم رویکردی مبتنی بر دفاعی معنادار از واژه «نسل‌کشی» و مخالفت با کاربرد آن در توصیف عملیات رژیم اسرائیل اتخاذ کرده است. این نهاد اعلام کرده که نسبت‌دادن «نسل‌کشی» به حملات ارتش عبری «تحریف خطرناک» یکی از بنیادی‌ترین مفاهیم حقوق بین‌الملل و تاریخ هولوکاست است.
پس از آغاز تجاوز رژیم عبری به غزه در اکتبر ۲۰۲۳، فضای فوتبال اروپا نیز از تنش‌های سیاسی و احساسی میان هواداران مصون نمانده است. استادیوم‌های فوتبال که مثلاً قرار است در اروپا نماد همزیستی و صلح باشند در ماه‌های اخیر به صحنه‌ بروز شکاف‌های عمیق سیاسی و اجتماعی تبدیل شده‌اند.
نظام آموزش‌وپرورش رژیم اسرائیل ساختاری پیچیده و چندلایه دارد که شامل بخش عمومی، مدارس دینی و مدارس خصوصی است و همگی تحت نظارت وزارت آموزش‌وپرورش فعالیت می‌کنند.
فستیوال‌ها و پروژه‌های فرهنگی در اورشلیم شرقی امروز بیش از گذشته به یک میدان نمادین تبدیل شده‌اند؛ اتفاقاتی که گرچه ظاهری بسیار زیبا دارند و به نظر می‌رسد رویداد‌های جذاب فرهنگی و هنری باشند؛ اما در حقیقت سلاحی هستند که بدون خونریزی سر می‌برند.
برای اولین بار طی دوران بعد از جنگ جهانی دوم، افکار عمومی سراسر جهان در مورد اینکه در یک بحران، ظالم کیست و مظلوم کیست به توافق رسیدند، با این حال، صلح نوبل ۲۰۲۵ نشان داد که در میان نخبگان و تصمیم‌گیران «جهان آزاد» در هنوز بر همان پاشنه سابق می‌گردد.
جنبش No Music for Genocide ابتدا با بیانیه‌ای از سوی گروهی از هنرمندان و ناشران مستقل موسیقی آغاز شد که از پلتفرم‌های پخش آنلاین خواستند دسترسی کاربران داخل اسرائیل به آثارشان را مسدود کنند.
شعار «اسرائیل تنها دموکراسی خاورمیانه»! سال‌هاست در ادبیات سیاسی این رژیم و حامیان بین‌المللی آن تکرار می‌شود. اما رخدادهای اخیر در عرصه فرهنگ و هنر این تصویر را زیر سؤال برده است.
در سال‌های اخیر، نشانه‌های متعددی دیده می‌شود که ایده «اسرائیل بزرگ» از یک شعار ایدئولوژیک به مجموعه‌ای از سیاست‌های عملی نزدیک شده است.
کارگردان و بازیگر نقش اول مدعی هستند که به حساسیت روابط ایران و هند آگاه بوده و تأکید داشته‌اند که فیلم درتلاش است با دقت و بی‌طرفی، تعادل فرهنگی را حفظ کند.
در فاصله زمانی ۱۷ تا ۲۱ اوت ۲۰۲۵، جشنواره کمدی اسرائیل در تل‌آویو برگزار شد. این رویداد که چهارمین دوره خود را تجربه می‌کرد، با هدف ارائه لحظاتی از تفریح و سرگرمی در شرایط پرتنش کنونی برگزار شد و شامل اجراهای استندآپ، بداهه‌سازی و پنج نمایش تئاتری جدید بود که در تئاترها، کافه‌ها و فضاهای باز شهر اجرا شد.
آخرین یوروویژن نشان داد که رژیم اسرائیل تا چه حد در فشار مقبولیت عمومی تقلا می‌کند. آن‌ها گرچه هر صدای مخالفی را به یهودستیزی متهم می‌کنند؛ اما تشنه موفقیت‌هایی از این دست هستند. موفقیت‌هایی که آن‌ها را یک تعداد آدم عادی، که رفتاری عادی دارند نشان می‌دهد، چیزی که برای آن‌ها لقمه زیاد بزرگی به نظر می‌رسد، حداقل نه تا وقتی که یک نسل‌کشی جلوی چشم ما حی و حاضر است.
از آغاز قرن بیست‌ویکم تاکنون، روابط فرهنگی اسرائیل و یهودیان آمریکا با چالش‌های بی‌سابقه و قطبی‌سازی فزاینده مواجه شده است. اسناد بایگانی مؤسسه تحقیقاتی «گوتمن» در اورشلیم نشان می‌دهد حملات یازده سپتامبر ۲۰۰۱ ابتدا موجی از همبستگی ایجاد کرد، اما جنگ دوم لبنان (۲۰۰۶) و عملیات سرب (۲۰۰۸) در غزه، شکاف‌های عمیق‌تری پدید آورد.
فکرش را بکنید که قرار باشد با یکی از مردمان جهانِ مثلاً متمدن صحبت کنیم و او را راضی کنیم که اتفاقی که در این گوشه جهان می‌افتد، واقعاً نسل‌کشی است؛ احتمال این‌که موفق شویم، تقریباً برابر است با این احتمال که زبان رسمی انگلیس طی سه سال آینده به چینی ماندارین تغییر کند!
وقتی اجرای استندآپی، مرگ کودکان غزه را دستمایه خنده قرار می‌دهد، یا رنج مردم فلسطین را «سناریوی ساختگی» می‌خواند، دیگر نمی‌توان اسمش را شوخ‌طبعی گذاشت. اینجا دیگر کمدی نه تنها نقش همدلی‌آفرین خود را از دست داده که به ابزاری برای توجیه ظلم تبدیل شده است.
1 2
یادداشت