محمدرضا شفاه، دوست بشیر بی‌آزار می‌گوید: اتهام واردشده به مدیر سابق دفتر موسیقی و سرود سازمان صداوسیما هیچ ارزش حقوقی ندارد و مصداق پرونده‌سازی است.

ما یک گروه هستیم و معمولا خیلی از بخش‌های کار را که انجام می‌دهیم عملا همه باهم نسبتی با شکل‌گیری این اتفاق داریم. ولی ماجرای فیلم هناس و ساختن یک فیلم درباره ترور شهید رضایی‌نژاد ایده‌ای بود که چهار، پنج سال بین من، آقای ثقفی و آقای دارابی درمورد حرف زده می‌شد تا روزی که شهادت شهید فخری‌زاده اتفاق افتاد و ما بسیار ناراحت بودیم که کاری از دست ما برمی‌آمده و آن هم ساختن یک فیلم با مضمون ترور با این شکل است که انجام ندادیم.

یکی از چیزهای مهمی که الان وجود دارد این است که تا جایی خط‌قرمز است که مردم را ناامید کنیم. برای من ناامید کردن مردم، خط‌قرمز است. به‌شدت الان به این امید نیاز داریم. حتی اگر نقد می‌کنیم باید مردم را امیدوار کرد. من در این شرایط با خیلی چیزها مشکل دارم، ولی عجیب به آینده امیدوارم و می‌دانم روزهای طلایی داریم.

سینما به‌عنوان یکی از مهم‌ترین عرصه‌های هنری برای بیان حق و حقیقت و انعکاس دردهای جامعه می‌تواند سهم مهمی از بازگو کردن وقایع مهم و تاثیرگذار داشته باشد.

اگر مدیران عزم‌شان را جزم کنند تا مشکلات را در حوزه‌های مختلف، ازجمله فرهنگ و هنر برطرف کنند، این به چشم مردم خواهد آمد. در سال‌های اخیر مشکلات اقتصادی فراوانی برای اهالی هنر ایجاد شد و بسیاری از آنها شغل‌شان را از دست دادند و به‌جز تعداد محدودی از هنرمندان بقیه مشغول به کار نیستند و نیاز به حمایت دارند.

قصه «مصلحت» با اشاراتی کوتاه و متصل به وقایع تاریخی، در سال‌های ابتدایی انقلاب روایت می‌شود، اما حرف فیلم مختص آن سال‌ها نیست. بن‌مایه فیلم، نقد خوانش‌های نادرست از مصلحت‌گرایی است و صدای اعتراض قهرمان فیلم هم از جایی بلند می‌شود که ریشه این مصلحت‌گرایی به بی‌عدالتی در دستگاه قضایی گره می‌خورد.

این همه اعتراض از سوی جامعه ایران برای چیست وقتی می‌گویند چرا برخی دولتمردان عزت مردم و عزت ایران را رعایت نکردند. اینکه توانستیم ملوان‌های انگلیسی را بگیریم نافی این نیست که خیلی جاها آن اقتدار لازم را نداشتیم. ما نقدمان به این است که چرا این اقتدار را حفظ نمی‌کنند.