«افعی تهران» در پرتر‌ه‌ای کلی، یک سایکودرام فکرشده است که نهایت تلاش خود را به خرج داده تا متناسب با نرم بین‌المللی این‌گونه، تصویرگری خاصی از یک شبه‌پارانویا را به‌تصویر بکشد.

سینمای ایران اکنون به پازلی شبیه است که تکه‌های آن در حال جای‌گذاری درست است. از سالن‌سازی سینما بگیرید که دارد به آمار درخوری می‌رسد تا تولیدات سالیانه و البته فرآیند اکران که از تمامی این بخش‌ها، اخبار خوشایندی به گوش می‌رسد.

سال ۱۴۰۲ اگرچه به لحاظ آمارهای فرهنگی، سال رونق و غافلگیری بود اما اتفاق‌های ناگوار بسیاری نیز در آن رخ داد تا کام فرهنگ‌دوستان سرزمین، حسابی تلخ شود. اگر در روزهای واپسین سال گذشته به یک مخاطب سینما و موسیقی اعلام می‌کردیم که در سال ۱۴۰۲، رونق به بازار مخاطبان سینما و موسیقی برمی‌گردد یا مهرجویی بزرگ در فرآیندی غیرانسانی، به قتل می‌رسد، دهان همه ما از تعجب بازمی‌ماند.

پس از آنکه آهنگ جدید ساسی مانکن با ظهور پدیده‌ای چون صادق بوقی، سر زا رفت و هیچ کمون و بروزی نداشت، می‌شد حدس زد این خواننده پرحاشیه برای تضمین تور کنسرت‌های نوروزی‌اش هم که شده، دست به دامن ترفند دیگری برای دیده شدن خواهد شد. این ترفند خیلی زود عملیاتی شد به‌طوری‌که طی ساعات گذشته، مخاطبان شبکه‌های مجازی از لایو زنده ساسی با عموپورنگ، به‌شدت متعجب شدند.

سریال رحیل از تازه‌ترین تلاش‌های صنعت سریال‌سازی ایران برای تولید محصولی عامه‌پسند با روایتی چندپهلو از یکی از برهه‌های کدر تاریخ است. رحیل که در دو فصل روانه آنتن شده، بر بازه زمانی زوال قاجار و ظهور پهلوی تمرکز کرده و کوشش دارد پاسخی دهد بر این پرسش که جامعه ایران در دوره ‌گذار از قجر به پهلوی چه شرایطی داشت.

از هر منظری که به طهماسب و هنر او نگاه کنیم به این نتیجه می‌رسیم که او اگر بهترین دوبلور تاریخ ایران نباشد قطعا یکی از سه هنرمند فعال در این حوزه بود که متناسب با شاخه‌های فعالیت خود، اتفاق‌های خوبی را در این زمینه رقم زد.

با اعلام فهرست اولیه نامزدهای شاخه بهترین فیلم بین‌المللی اسکار، مشخص شد که فیلم «نگهبان شب» رضا میرکریمی نتوانسته به این فهرست اولیه راه پیدا کند. اتفاقی که تاحدودی قابل پیش‌بینی بود و تعجب چندانی را در بر نداشت.

چگونه خواننده‌ای که سرمایه‌گذاران، ریسک چندانی برای کنسرت انفرادی وی نمی‌کنند، همچنان موزیک‌ویدئوهای خوش‌رنگ‌ولعاب تولید می‌کند و اساسا هزینه این موزیک‌ویدئوهایی که طراحی صحنه، چهره، لباس و مهندسی افکت‌های فانتزی دارد، به چه ترتیبی فراهم می‌شود.

از همان زمان که علیرضا قربانی با انتشار یادداشتی از تعطیلی کنسرت اصفهان خبر داد، شائبه‌هایی مبنی‌بر تعطیلی اجرای زنده به دلیل حضور نوازنده زن در گروه مطرح شد. شائبه‌ها اگرچه تقریبا با قطعیت مطرح شده و هیچ تکذیبیه‌ای را از سوی آگاهان متوجه خود نمی‌دید اما کمتر کسی می‌توانست باور کند که چنین بهانه‌ای، دلیلی برای بر هم زدن یک کنسرت باشد، آن‌هم کنسرت خواننده‌ای چون علیرضا قربانی که کمترین میزان حواشی را طی سالیان اخیر داشته و هنرمند مورد وثوق بسیاری از جریان‌های فرهنگی و سیاسی کشور است.

سینمای ایران از ابتدای دهه 80 تا اواسط دهه 90، نتوانست تعداد مخاطبان خود را از مرز 20 میلیون نفر فراتر ببرد. در این دوره، مخاطبان سینما میان 9 میلیون تا 18 میلیون مخاطب در نوسان بود تا اینکه اتفاقی امیدوارکننده برای گیشه سال 95 افتاد.

ماه صفر هم به اتمام رسید و خبر چندانی از کنسرت‌های پاپ نیست. رسانه‌ها برای این تاخیر دلایلی چون حضور نداشتن خوانندگان در داخل کشور را عنوان کرده‌اند اما حقیقت آن است که دلیل اصلی این اتفاق، افزایش سرسام‌آور قیمت سالن‌ها است.

مدی همواره بخش بزرگی از گیشه سالانه سینمای یک کشور را به خود اختصاص می‌دهد. تفاوتی ندارد که شما شهروند آمریکا باشید یا هندوستان، در چین زندگی کنید یا‌ ایران، در هر کدام از این کشورها که باشید، سهم گیشه سالانه سینما از نمایش آثار کمدی، فراتر از دیگر گونه‌هاست. 

در برهه‌ای عنوان شد که برای پخش تیزر، کارشناسان تلویزیون باید ابتدا فیلم مورد نظر را تماشا کنند و اگر موردی نداشت آنگاه کار به ارسال تیزر می‌رسد که پس از این مرحله، مواردی چون ممیزی خاص تلویزیون و...

سینمای ایران شروع بسیار خوبی را در سال جدید تجربه کرد. این قید بسیار خوب به این دلیل به اکران نوروزی متصل شده که شاید کمتر کسی تصور می‌کرد که سینماها با آن بسته اکران عجیب بتوانند حدود 1 میلیون و 100 هزار مخاطب داشته باشند، یعنی اکرانی که تنها 4 فیلم جدید داشت و از روز سوم فروردین نیز با ماه مبارک رمضان تلاقی پیدا می‌کرد. 

پدیده قاچاق در سینمای ایران عمر نسبتا طولانی دارد. اتفاقی که نخستین رگه‌های جدی آن را می‌توان در نیمه نخست دهه 80 مشاهده کرد. زمانی که نسخه کامل و بدون سانسور فیلم «مارمولک» همزمان با اکران محدود آن، به بیرون درز پیدا کرد و به دست مردم رسید. 2 سال بعد، فیلم «یک بوس کوچولو» در مسیر ارسال به جشنواره برلین، قاچاق شد و بیرون آمد. دو سال بعدش نیز «سنتوری» با آن سر و وضع، قاچاق شد و مهرجویی و تهیه‌کننده فیلمش را پیر کرد.