فیلم‌‌
در فیلم‌‌های دهه ۹۰ سینمای ایران که به لمپن‌‌ها در محلات حاشیه شهر زیاد پرداخته شده، یک سرگردانی گیج‌کننده بین قهرمان‌سازی و ضدقهرمان‌سازی وجود دارد. آنها در کانون قصه هستند و روایت از چشم‌اندازشان انجام می‌شود اما نمی‌توان کاملا دوست‌شان داشت. شنای پروانه میخ آخری بود که بر این تابوت کوبیده شد.
یادداشت