«رسول صدرعاملی برای تولید فیلم جدید خود قرار است از کتاب «زیبا صدایم کن» نوشته فرهاد حسن‌زاده اقتباس کند.» روز گذشته این خبر در رسانه‌ها منتشر شد؛ خبری که با جست‌وجوهای بیشتر متوجه می‌شویم سال‌های قبل هم بارها تکرار شده بود و همچنان بعد از گذشت چهار یا پنج سال این کتاب فیلم نشده است.

عمده فیلمسازان مدعی‌اند که اگر شرایط مناسبی برای اکران فیلم‌شان فراهم می‌شد اثرشان فروش بهتری داشت، فارغ از اینکه چقدر این ادعا می‌تواند برای عموم فیلم‌ها درست باشد، این گزاره را تقویت می‌کند که جریان اکران با پدیده مرسومی چون فیلم‌سوزی مواجه است و فیلمسازان هم کارهایشان را قربانی این پدیده می‌دانند.

علاقه‌مندان به قلم و سینمای مارتین مک‌دونا یقینا با نبوغِ وی در قصه‌گویی آشنا هستند. از نبوغی حرف می‌زنم که در پرداخت روایی همیشه مخاطب را شگفت‌زده می‌کند و به‌واسطه بدعت و خرق عادت، التذاذ هنری برای تماشاگر به‌بار می‌آورد.

سوخت کامل؛ این، عنوانی است که می‌توان درمورد اکران فصل پاییز سینماها گفت.

نشست رسانه‌ای شانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» پنجشنبه ۱۷ آذرماه با حضور محمد حمیدی‌مقدم، دبیر این رویداد در محل مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار شد.

سی‌ونهمین جشنواره فیلم کوتاه تهران به پایان راه خود رسید. جشنواره‌ای که به ادعای برگزارکنندگانش با هدف حمایت از تنوع ژانر، کارش را آغاز کرد و اتفاقا یکی از مزیت‌های این دوره از جشنواره، حضور آثاری از فیلمسازان کوتاه بود که سراغ جهان جدیدی از رنگ و معنا رفتند و در قالب روایت‌هایی نو، ژانرهای متنوعی را به نمایش گذاشتند.

سی‌ونهمین دوره از جشنواره فیلم کوتاه تهران روز چهارشنبه 27 مهرماه با حضور مدیران سینمایی، در پردیس سینمایی ملت، فعالیتش را آغاز کرد. در ادامه گزارشی از روزهای برگزار شده جشنواره فیلم کوتاه را می‌خوانید.

جشنواره فیلم کوتاه تهران به دلیل اعتبار بالایی که طی این سالیان به دست آورده است، علاوه‌‌بر اینکه مورد توجه مخاطبان و سینماگران داخلی قرار گرفته است، به اهرمی جهت فشار از سوی منتقدان داخلی و خارجی ایران تبدیل شده است. 

فیلم کوتاه همواره به‌عنوان پیش‌نیاز سینمای بلند مطرح بوده است، به همین دلیل، فیلم کوتاه مورد اقبال سینماگران قرار می‌گیرد.

باید قبول کنیم که در سایه بی‌تدبیری مدیران فرهنگی کشور، جریان فیلمسازی جشنواره‌ای یکه‌تازی می‌کند و با وجود اینکه در فرآیند اکران داخلی بی‌تاثیر هستند اما همچنان از ضریب نفوذ بسیاری در جشنواره‌های خارجی برخوردارند.

دیانی با ساخت بیجه نشان داد علاوه بر فیلمسازی دغدغه کنشگری اجتماعی دارد. اصل اول در کنشگری اجتماعی توجه به اولویت‌های مغفول جامعه است. کنشگر و محقق اجتماعی باید مسائلی را کشف کند که بقیه نمی‌بینند و به آن توجه ندارند.

انتقاداتی که فیلم «دادگاه هفت شیکاگویی» از ساختار سیاسی و قضایی آمریکا می‌کند، ممکن است بعضی‌ها را به این تصور بیندازد که با یک فیلم ضدآمریکایی یا لااقل ضدساختار سیاسی این کشور طرف هستیم. این تصور صحیحی نیست و بر اثر درنظر نگرفتن خوانش هرکدام از دو گروه جمهوری‌خواه و دموکرات از مفهوم آمریکایی بودن به وجود می‌آید.

اگر یکی از اصلی‌ترین نمادهای جمهوری‌خواهی در سینمای آمریکا کمپانی دیزنی بود، کمپانی نتفلیکس امروز اصلی‌ترین نماد دموکرات‌ها در هالیوود است. حالا اینها چه ارتباطی به دو فیلم مهم و محبوب این روزها یعنی «مولان»، تولید کمپانی دیزنی و «انولا هلمز»، تولید نتفلیکس دارد؟

فیلمسازان و تهیه‌کنندگان بسیاری به «فرهیختگان» اعلام کرده‌اند که درصورت برگزاری فیزیکی جشنواره فجر 99، حاضرند تا فیلم خود را به این جشنواره بدهند. به‌طوری که در این پرس‌وجو، حتی یک مورد منفی هم به چشم نخورد و این، نشان از اعتبار و جایگاه جشنواره فجر در پوسته زیرین تولیدات سینمایی ما و عوامل آنها دارد.

صدور پروانه ساخت سینمایی برای محمدامین کریم‌پور خبر شوکه‌کننده‌ای بود که به شکلی پررنگ، تمام داغ‌دل‌های گذشته را دوباره زنده کرد و به‌علاوه، توانست به نمادی از نتیجه نوع مدیریت دولتی در سینما طی سال‌های اخیر تبدیل شود.