فیلم مصلحت
فیلم سینمایی مصلحت، ساخته حسین دارابی که با همکاری سازمان اوج و حوزه هنری ساخته شده، بعد از قریب به سه سال توقیف بالاخره به اکران عمومی رسید.
مصلحت در جشنواره ۱۴۰۰ فیلم فجر اکران شد.
در مصلحت لحظه‌ای از تاریخ را می‌دیدیم که حکومت اسلامی در نزدیک‌ترین حالتش به مغناطیس انقلاب مستضعفان قرار داشت و پای جُور به یک آدم اشرافی و طاغوتی در میان بود و عدالت مستضعفان حتی انتقام به‌ناحق از چنین افرادی را برنتابید.
فیلم سینمایی «مصلحت» با رفع توقیف، جریان اکران عمومی خود را با نمایش در دانشگاه‌ها آغاز می‌کند.
اگرچه فیلم حسین دارابی در ابتدا به ما گوشزد می‌کند که مصلحت‌شناسی؛ موجبات ذبح عدالت و حقیقت را به وجود می‌آورد؛ اما بلافاصله یادآور می‌شود که اولا این مصلحت‌شناسی بر اثر سوءتفاهم در شناخت مصلحت رخ می‌دهد.
فیلم مصلحت یک گفتمان و کلان‌روایت محافظه‌کارانه را به چالش نمی‌کشد، تنها سعی دارد به چند سوژه و فرد محافظه‌کار نقدی وارد کند و به‌شکلی محافظه‌کارانه از گفتن همه‌چیز درباره محافظه‌کاری هژمونیک در وضعیت امروز که ذیل مفهوم برساخته‌شده «مصلحت‌اندیشی» تئوریزه می‌شود، بگریزد.
ما به بهانه بازی در «مصلحت» به‌سراغ امیر نوروزی رفتیم تا برایمان از نقشی که در این فیلم بازی کرده، بگوید؛ نقشی که منفی است و او با بازی مناسبی توانسته از پس این نقش بربیاید.
قصه «مصلحت» با اشاراتی کوتاه و متصل به وقایع تاریخی، در سال‌های ابتدایی انقلاب روایت می‌شود، اما حرف فیلم مختص آن سال‌ها نیست. بن‌مایه فیلم، نقد خوانش‌های نادرست از مصلحت‌گرایی است و صدای اعتراض قهرمان فیلم هم از جایی بلند می‌شود که ریشه این مصلحت‌گرایی به بی‌عدالتی در دستگاه قضایی گره می‌خورد.
یادداشت