جایی هست برای پیرمردها. هنوز هست. آنها هنوز زندگی می‌کنند، فیلم می‌سازند، هنر خودشان را به نمایش و قضاوت عمومی می‌گذارند. برخلاف بسیاری از همسن‌های خودشان، خانه‌نشین نشده‌اند. تمام نشده‌اند. هنوز در چشم‌هایشان برقی هست وقتی صحبت از یک پروژه جدید را می‌شنوند. هنوز هم عوامل تولیدشان با آنها در تماسند. هنوز هم تقویم کاری دارند. بازنشست نشده‌اند. خودشان را بازنشسته اعلام نمی‌کنند. قرار نیست کنار بکشند. هنوز فیلم می‌سازند.

سال‌هاست سینمای دنیا از نمادگرایی عبور کرده است. دیگر دنیای اینگمار برگمان و توت‌فرنگی‌های وحشی نیست که ساعت بی‌عقربه نشان بدهد و ملت بگویند وای این نماد ماجرای بی‌زمان و مکان است! قصه‌گویی اینقدر اثر دارد که نیاز به این همانی‌سازی دیگر نیست. روزگار پدر نماد «رئیس حکومت» و فلان خانواده نماد «جامعه» برای دهه 70 سینمای ایران بود، برای فیلمسازی کهنه. 

انجمن سینمای جوانان ایران از ابتدای سال 1401، یک رویداد آموزشی و تولید‌محور را برای تربیت فیلمسازها، آموزش آنها و همچنین تولید فیلم‌های کوتاه ژانر‌محور برنامه‌ریزی کرده است که تاکنون چهار دوره از این رویداد، با عنوان اردوی فیلمسازی «ایده تا تولید» انجمن سینمای جوانان ایران به ترتیب در شهرهای بوشهر، همدان، اردبیل و مشهد به میزبانی دفاتر انجمن سینمای جوانان ایران در این چهار شهر برگزار شد. 

سلبریتی برای ایجاد ارزش‌افزوده بیشتر، مجبور است به هر نحوی خود را در مرکز توجه مردم قرار دهد و در این راه محدودیت‌های اخلاقی بسیاری توسط سلبریتی‌ها زیرپا گذاشته شده است.