فیلم «خورشید» ساخته مجید مجیدی هرچند دیر ولی به سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر رسید و با استقبال مخاطبان روبه‌رو شد.

فیلم خورشید این نوید را می‌دهد که ما قرار است همان مجیدی خالق «آواز گنجشک‌ها» و «رنگ خدا» را بینیم که به خوبی می‌تواند از نابازیگر کودک بازی بگیرد و بتواند با چند کودک، داستانی را خلق کند که مخاطب، آن داستان را لمس کند و از دیدنش لذت ببرد.

خورشید سعی دارد کلیشه‌زدایی کند و شعار ندهد. مثلا علی نصیریان که نقش سردسته تبهکاران را بسیار درخشان ایفا می‌کند، به جای آنکه سبیل کلفت و هیکل ستبر داشته باشد، به ظاهر مهربان است و به علی قول پاداش می‌دهد.

خورشید نماد خداست، بی‌اینکه تاکید بیرون‌زده‌ای روی این نماد شود و در ضمن، این نام مدرسه‌ای هم هست که توسط چند معلم دلسوز برای کودکان کار تاسیس شده است. نماهای «گاد شات» و «پی او وی خدا» در این فیلم چند بار تکرار می‌شوند و مخاطب را یاد بهترین فیلم‌ها و بهترین میزانسن‌های مجیدی در روزهای اوج می‌اندازند.

از ویژگی‌های فیلم مجیدی روابط دوسویه انسان و جامعه است. در فیلم «خورشید»، مدرسه خورشید هم در مقیاس کوچکی از جامعه به‌عنوان دست نجاتی ظاهر می‌شود تا قهرمانش را به جامعه بازگرداند.