علی مهرآور
چهار دهه بیشتر از نقطه‌عطف مردم‌گرایی در این سرزمین می‌گذرد و تبدیل به نمادی برای تمام دنیا شده است.
امویان و عباسیان رفتند اما آنچه امروز ماند ارض مقدس رضوی است که مشهدالرضا نام دارد و بسان کربلا و نجف و کاظمین و کربلا، خورشید عالمتاب به درخشش اختران آسمان ولایت رشک می‌ورزد.
تفکر خارجی شدن و خارجی گرایی که در واقع فرآیند بیگانه پرستی را مسلط می سازد، چیزی جز تخریب روح و جسم جامعه در پی ندارد و این جامعه چیزی نیست جز ساختاری که تک تک ما ارکان تشکیل دهنده اش هستیم.
امروزه با پدیده‌هایی مواجه هستیم که به آسانی هم نمی‌توان روی آن نامگذاری کرد. دنیایی که در آن از هر دری می‌توان صحبت کرد و حتی برای عده بسیار زیادی از افراد جامعه یک مرجع بسیار مطمئن به ‌حساب می‌آید، به‌طوری که حتی از توصیه پزشکان حاذق نیز برای ایشان قابل اعتناتر است.
در کنار اینستاگرامیه مکاتب نوظهور دیگری را نیز می توان مشاهده کرد مثل مکتب گپ خانوادگیزم که هر آنچه به دست هرکس می رسد، بی گدار برای خانواده در گروه ارسال می شود. هر موضوعیت بی ریشه ای در آن بسان پرنده ای بر شاخه ی باور فرود می آید و از دور که به آن می نگری اجتماع نقضین نسبت به هویت اصلی آنها را می بینی.
یادداشت