در یکی از قسمتهای برنامه «بگو و بخند» که اول تیرماه از شبکه نسیم پخش شد اجرای یکی از شرکت کنندگان عجیب و البته بی مزه بود.

طنز شیوه‌ای در گفتار و نوشتار است که موضوع را به جد نمی‌شکافد بلکه حقایق را در پوششی از شوخ‌طبعی ارائه می‌دهد. این پوشش می‌تواند گاه رنگی از لبخند و گاه زهر خند داشته باشد.

طنز یکی از پرطرفدارترین ژانرهای فیلم و سریال است و تقریبا در تمام کشورهای دنیا، طرفداران پروپاقرصی دارد. در ایران هم مجموعه‌های طنز بسیار پرطرفدارند و همیشه حواشی خاص خود را دارند.

یکی از مسائل مهم و مثبتی که در سریال «با خانمان» وجود دارد و یکی از دغدغه‌ها و مطالبات «فرهیختگان» از سینما و تلویزیون امروز ما بوده، نمایش واقعی شهر و مردم و همچنین دیدن طبقات مختلف اجتماعی از قاب تلویزیون است.

می‌خواستیم تنها خانواده‌های متوسط یا پایین‌شهری و نه صرفا خانواده‌های بالاشهری باشند. می‌خواستیم شرایطی باشد که کلیت جامعه را در برگیرد. با این روش، طیف مخاطب گسترده‌تری را شامل می‌شد و همه آدم‌ها نمونه‌ای از خود را در کار می‌بینند. به این دلیل بود که می‌خواستیم فراگیر و جامع‌تر باشد.

روزهای خوب طنز آیتمی تلویزیون ایران به پایان رسیده‌اند، وگرنه هیچ قالبی برای به‌چالش کشیدن رسانه‌های فارسی‌زبان ماهواره مناسب‌تر از آیتم‌های طنز نبود.

شاید بیراه نباشد اگر پیمان قاسم‌خانی را نام یک دوران بنامیم؛ نه صرفا نام یک سناریونویس کمدی در سینما و تلویزیون ایران که چند فیلم هم بازی کرده و در دو فیلم متصل به هم عنوان کارگردان داشته است.

قاسم‌خانی با اینکه تا امروز یک طنزنویس قهار است اما هیچ‌گاه اجازه نداده صورخیال، او را به سمت پوچ نویسی و تخیل بی‌پشتوانه سوق دهد، اتفاقا به جنس سوررئالیستی طنز علاقه ویژ‌ه‌ای دارد اما در همین اشل سوررئالیستی نیز نگاه عرفی و منطقی داده‌‌های داستان خود را رعایت می‌کند.

فاصله بین سینما و جامعه بیشتر از قبل شده است و انگار این شکل از تعامل باب میل طرفین است. سینما پولش را در‌می‌‌آورد و حاکمیت هم مطمئن است که گزندی نمی‌‌بیند و مردم هم که پول می‌‌دهند تا تفریح کنند و برایشان انگار مهم نیست که حتی نمایی از زندگی‌شان را روی پرده سینما مشاهده کنند.

چیزی که پایتخت را تا ۵ سری اول نسبت به طنزهای دیگر ایرانی ممتاز کرده بود، فاصله گرفتن از کمدی‌های بیمارگونه‌ای به‌حساب می‌آمد که هرگاه به آسیب‌رسانی روحی‌شان اشاره می‌شد، نقادی و نمایش موارد موجود در واقعیت عینی را بهانه می‌کردند.

آقای رشیدپور مجری خوبی هست هم در سیما و هم در میتینگ‌های انتخاباتی حتی آن زمان که از ته دل فریاد می‌کشد "غوغای روحانی نگر" چیزی از ارزش‌هایش کم نمی‌شود اما وقتی می‌رود سراغ کار دیگر واقعا "آن کار دیگر" می‌کند.‌