13 آبان روز مهمی در تاریخ انقلاب ایران در سال 57 است. تبعید امام خمینی به ترکیه در سال 1343، کشتار دانش‌آموزان در سال 1357 در دانشگاه تهران و تسخیر سفارت آمریکا در سال 1358، سه رویداد متفاوت بودند که هرکدام در شکل دادن به حرکت انقلاب اسلامی نقش خاصی ایفا کرده‌اند. اما شاید بتوان مهم‌ترین دلیل فراموش نشدن آن روز تاریخی را تسخیر لانه جاسوسی آمریکا بیان کرد، اتفاقی که دست آمریکا را برای مردم روشن کرد. 

داستان کتاب از دو دوست شروع می‌شود، یکی که شاهزاده تیموری است و دیگری فرزند دایه شاهزاده به نام علی‌شیر.

کتاب «گچ‌پژ» همانند نامش -عصفور، به‌معنای گنجشک- مدام از این شاخه به آن شاخه می‌پرد و در 51یادداشت خود مسائل متنوعی را بررسی می‌کند، از لایک‌های فیس‌بوک و گوشی‌های چراغ‌قوه‌ای می‌گوید و عشق را میان سیگنال‌های ماهواره جاری می‌کند.

کتاب که در 21قسمت نوشته شده، در 10بخش آن به خاطرات طلاب جهادی در سیل استان‌های مختلف می‌پردازد و 11بخش دیگر با خیال نویسنده و برگرفته از مستندات واقعی نوشته شده است، سبکی که به «رمان-مستند» مشهور است

هنگام خواندن کتاب با راوی‌های مختلف ‌آشنا می‌شویم اما یک روایت‌کننده‌ اصلی وجود دارد که همان نویسنده است و با یک موضوع ساده خواننده را پای صحبت‌های فرهاد و یحیی می‌کشاند؛ عشقی میان آنا و پدربزرگ که برخلاف باقی عشق‌ها نه از نگاه و رفتار که از خاطرات دوران جوانی شروع شده بود؛ خاطراتی که خواننده را با خود به کودتای رضاخان می‌برد.

کتاب «زمینی که مرا بالا بُرد» که در انتشارات سوره مهر منتشر شده، خاطرات سیدرسول موسوی، یک عراقی است که تا ابتدای جوانی همراه خانواده در آنجا می‌زیسته است، اما با شروع جنگ صدام علیه ایران و محدودیت‌هایی که حزب بعث برای خانواده و به‌خصوص پدرش ایجاد کرده‌، مجبور به مهاجرت به ایران و خوزستان شده‌اند.