صنعت نساجی
در حالی که در سال‌های گذشته ایران توانسته به تولید پارچه تنوع زیادی ببخشد و به تولید انبوه پارچه‌های مختلف برسد اما برخی تصمیمات غیرکارشناسی در این حوزه باعث شده است واردات بالای پارچه به تولید داخلی این کالا آسیب بزند.
نگاهی به تاریخچه صنعت نساجی ترکیه نشان می‌دهد این صنعت قریب به یک دهه است که با داشتن ضریب اهمیت در سیاست‌های کلان اقتصادی و توسعه‌ای، نقش بالایی در ارزآوری و ایجاد اشتغال این کشور ایفا کرده است.
ظرفیت بالای صنعت نساجی در اشتغال و ارزش افزوده تولیدی موجب آن شده که بسیاری از کشورها با تکیه بر این صنعت و مزایای دیگری نظیر عدم پیچیدگی زیاد به نسبت سایر صنایع از آن برای قدم‌های پایه در مسیر توسعه صنعتی استفاده کنند.
نگاه ما صادرات است و بخشی از کارهای ما به بخش صنایع‌دستی مربوط می‌شودتادرکنار تولید پوشاک، بتوانیم کارهای متنوع‌تری را روانه بازار کنیم.
یکی از مهم‌ترین معضلات صنایع نساجی کشور، وجود ظرفیت‌های خالی و در نتیجه کاهش صرفه‌های مقیاس تولید است. دو معضل اساسی پیش روی این موضوع کمبود مواد اولیه و نقدینگی است. از یک طرف تمایل شرکت‌های پتروشیمی به صادرات محصولات خود و از طرف دیگر سازوکارهای ناصحیح عرضه محصولات اولیه در بورس کالا سبب شده است که همواره مشکلات تامین مواد اولیه موردنیاز یکی از معضلات اساسی شرکت‌های نساجی باشد.
بازار مصرف داخلی ۸۵میلیون نفری با گردش مالی ۳۰میلیارد دلاری مزیت دوم توسعه‌ صنعت نساجی در ایران است، علاوه‌بر آن امکان دسترسی به بازار ۴۰۰میلیون نفری کشورهای همسایه نیز یکی از مزیت‌های صنعت نساجی ایران است
با ورود نخبگان و متخصصان تحصیلکرده ایرانی به صنعت پوشاک، این صنعت لباس تازه‌ای به تن کرد و رفته‌رفته به سلاح نوآوری و خلاقیت مجهز شد.
یادداشت