صائب تبریزی، شاعر مشهور قرن یازدهم، بزرگ‌ترین شاعری است که در شاخه ایرانی سبک هندی مشهور به سبک اصفهانی ظهور کرد و شاید بتوان او را نمادی برای پیوند میان ایران و هند در طول تاریخ دانست.

بانو کریمی، معمولاً در پایان کلاس از دانشجویان اهل ذوق می‌خواست که شعری بخوانند. من هم یکی دوبار در کلاسش شعرخوانی کردم و مورد تشویق او قرار گرفتم.

شاعر مجموعه‌شعر «مسطار» شاعری است زبان‌آور که اهتمام ویژه‌ای به بهره‌مندی از ظرفیت‌های زبانی ادبیات فارسی دارد.

سروده‌های صائب حکمتی ویژه دارد و به‌عبارتی این شاعر با نگاهی حکیمانه شاهد اوضاع جهان است که برخاسته از فطرت و هوش سرشار و تامل آزاد در پدیده‌های گوناگون هستی محسوب می‌شود. این شاعر با تماشای دیدنی‌های طبیعت آنها را با برخی مفاهیم و مضامین موجود در زندگی انسانی برابر می‌کند و با تصاویری محسوس و در دسترس پیوند می‌دهد.

صائب‌تبریزی با بهره‌گیری از عناصر و نشانه‌های دینی و معرفتی عصر خود، اشعار بسیاری را با توجه به تعابیر و مفاهیم دینی سروده است. رمضان یکی از مفاهیمی است که چندین مرتبه در دیوان او به‌چشم می‌خورد و اشعار شناخته‌شده‌ای با محتوای ماه رمضان و در وصف آن در آثار صائب دیده می‌شود.

غربت مپسندید که افتید به زندان / بیرون ز وطن پا مگذارید که چاه است

به بهانه 29 بهمن‌ماه روز قیام مردم تبریز در سال 1356، به اظهارنظر اهالی ادب آذربایجان پرداختیم تا بدانیم درمورد ایران چه چیزهایی گفته‌اند؛ از صائب‌تبریزی و شهریار تا حسین اسرافیلی و رضا شیبانی شاعر جوان تبریزی. همه این شاعران تاکیدشان بر ایران یکپارچه بوده، مخصوصا شهریار که چندین‌بار درمورد این موضوع صحبت کرده است.