سال گذشته پرونده‌ای درمورد شیخ حسین انصاریان رفتیم و در آن پرونده مفصل در مورد چرایی اینکه منبر او همچنان پابرجاست و مردم او را دوست دارند، صحبت کردیم در بخشی از آن پرونده اشاره‌ای داشتیم به صحبت‌های او و خاطره‌ای که از پدرش نقل می‌کند و می‌گوید: «پدرم خودش برای من تعریف می‌کرد و می‌گفت از بهترین عنایات خدا به من این بود که محل زندگی‌ام از همان اول ورود به تهران در منطقه جنوب شهر، خیابان خراسان، خیابان لرزاده قرار گرفت.» 

:یکی از عادات اخیر ما در مصرف‌گرایی، مصرف انسان‌هاست. برای اینکه یک شخصیت، علمی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی یا اقتصادی شکل بگیرد کلی اتفاق در عالم رقم خورده، آدم‌هایی وقت و عمر گذاشتند، تلاش‌هایی شده، آموزش‌هایی صورت گرفته، هزینه‌هایی صرف شده و از همه مهم‌تر اراده و تفضل الهی شامل شده تا یک شخصیت اثرگذار در هر یک از این ابعاد شکل بگیرد، پرورش یابد و در خدمت جامعه دربیاید.

رسانه‌ها و البته آن‌کسانی که خودش را در معرض بخشی از فضای ‌رسانه‌ای‌ قرار می‌دهند، به‌شدت مستعد این هستند که دنیایی موهوم و خیالی از جامعه ایران بسازند که در آن هیچ تعادلی بین اجزایش وجود ندارد و اینکه ساکنان این دنیا نمی‌توانند و گویی نمی‌خواهند بین ساختارهای مدرن و نظام‌ ارزشی خود، سازماندهی منسجمی داشته باشند.

به احترام ۶ دهه منبرهای «شیخ‌حسین انصاریان» که با ادبیاتی دلنشین تبلیغ دین می‌کند، او حالا قدیمی‌ترین سخنران تهران است

«هدایت» همان صیادی است که صیدها را در پی خود می‌کشاند.