آزادی از آن مفاهیم سهل و ممتنع است که به‌رغم بداهت آغازینش، به دشواری فراچنگ می‌آید. این مفهوم کشدار و سیال، جز با ارجاع به بنیادهای اساسی مکاتب فکری مختلف، وضوح معنایی نمی‌یابد، وگرنه به مفهومی رتوریک که صرفا به سوءتفاهمات دامن می‌زند و مناسب مجالس خطابه است تبدیل می‌شود.

در کمتر از یک‌سال اخیر دو متفکر بسیار توانمند انقلاب اسلامی یعنی دکتر علیرضا صدرا و دکتر عماد افروغ را از دست دادیم که به‌نظر من ضایعه جبران‌ناپذیری است. هر دو از مدافعان انقلاب اسلامی و از کسانی بودند که در باب انقلاب اسلامی فهم فلسفی را تقویت می‌کردند و نگاهی فلسفی به انقلاب اسلامی داشتند. دغدغه هر دو بزرگوار این بود که ارزش‌های انقلاب اسلامی تداوم پیدا کند و این جز از مسیر حکمت و فلسفه و خرد ممکن نبود. 

مسعود دیانی را با اجرا و کارشناسی برنامه سوره شناختم و در همین برنامه روبه‌رویش قرار گرفتم و گفت‌وگو کردم. طبعا از دست دادن مسعود دیانی برای آنان که او را از نزدیک می‌شناختند یا آنان که او را اصلا نمی‌شناختند و تنها اجراهایش در برنامه سوره را دیده بودند غمناک و دردناک است. گفت‌وگوهای دو‌نفره‌ای که او در برنامه سوره ترتیب داد، برای همه آنان که به تماشای این برنامه می‌نشستند آموزنده بود و بحث‌های تازه‌ای در‌بر‌داشت.

 در طول سالیان اخیر همواره بحث از اعتراض و نهادینه کردن آن در جامعه به رتوریک مسئولان تبدیل شده است، اما بررسی نظری مناسبی درباره امکان تحقق یک اعتراض معقول و سازوکاری برای شنیده شدن آن صورت نگرفته است.

 ما درواقع استاد صدرا را اندیشمندی می‌بینیم زنده‌‌دل که هم از متفکران بزرگ ایران زمین تاثیر پذیرفته و هم بر خیل عظیمی از پژوهشگران و محققان و اساتید و دانشمندان تاثیر‌گذار بوده است.

براساس مطالعاتی که داشتم به نظرم طرح اصلی امام موسی‌صدر در لبنان ارتقای جایگاه انسان و جامعه لبنانی به لحاظ مادی و معنوی است. این طرح بعد از مطالعه و تأمل فراوان ایشان درباره وضعیت جامعه لبنان به‌تدریج پس از هجرت ایشان از ایران (1338 شمسی) به لبنان از شهر صور آغاز می‌شود و به تمام لبنان به‌ویژه جنوب لبنان سرایت می‌کند.

بحثی درمورد قانون اساسی مطرح است که متاثر از دیدگاه‌هایی است که موقع تصویب بندهای آن وجود داشته است. می‌توان نگاه‌های سوسیالیستی و لیبرالیستی را در آن شاهد بود. در قانون اساسی هم نظریه انتخابی ولایت فقیه و هم نظریه انتصابی را می‌بینیم و برای هر دو می‌توانید شاهد بیاورید.

آیت‌الله مصباح یزدی به‌لحاظ فکری طبیعتا موافقان و مخالفانی داشتند، اما آنچه در مباحث فکری مورد انتظار است، یک مواجهه منطقی و معقول است. آنچه در دوره موسوم به اصلاحات در مواجهه با آیت‌الله مصباح رخ داد، فارغ از بحث علمی بود.

نقطه‌های زایش جریان مقاومت در لبنان، خود امام‌موسی صدر است و نه کس دیگری. اولین رهبر حزب‌الله، سیدعباس موسوی شاگرد ایشان است و بعد آقایان نصرالله و دیگران.

شهادت سردار سلیمانی نشان داد که ایشان در دل مردم جای دارد و مزد سال‌‌ها فعالیت مستمر و مداوم وی را این‌گونه پرداخت کردند. از این منظر به‌نظرم او بیشتر یک چهره فرهنگی تلقی می‌‌شد تا یک چهره نظامی.

می‌توان گفت دولت متورم فارغ از هر منطقی گسترش یافته و بزرگ شده و تقریبا همه بخش‌های جامعه را گرفتار کرده است و از دست هیچ‌کس کاری به‌منظور بهبود اوضاع برنمی‌آید.