سینمای مستند
مستند «آخرین خداحافظی» که این روزها در بخش ملی جشنواره سینمای مستند ایران سینما حقیقت به نمایش درآمده، روایت زنده‌ای از یک درد است؛ دردی که غبار گذر زمان و عبور سال‌ها ذره‌ای برآن ننشسته است.
روز گذشته نشست خبری محمد حمیدی‌مقدم، دبیر هفدهمین جشنواره «سینماحقیقت» در سالن حقیقت مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی برگزار شد.
جشنواره سینما حقیقت از امروز آغاز به کار می‌کند؛ جشنواره‌ای که قطب‌نمای سینمای مستند و یکی از محبوب‌ترین جشنواره‌های سینمایی کشور است.
رؤیاهای خالکوبی‌شده، در دوازدهمین جشن مستقل سینمای مستند ایران، توانست در چهار بخش بهترین کارگردانی برای مهدی گنجی، بهترین فیلمبرداری برای محمد حدادی، بهترین تدوین برای امیر ادیب‌پرور و بهترین فیلم، نامزد جایزه شود و در آیین پایانی این جشن، دیپلم افتخار هیأت داوران در بخش بهترین مستند را در رقابت با ۱۹ مستندِ بلندِ راه‌یافته به جشنواره، دریافت کند.
شعبانی برای تبیین اهمیت دعوت از میهمان‌ها در طیف‌های مختلف، مثالی از شکل مستندهایی آورد که در دو جشنواره حقیقت و عمار پخش می‌شوند و در این‌باره گفت: «روشنایی‌ای که جشنواره حقیقت به سینمای مستند می‌دهد، در جشنواره عمار نیست. این دو بستر برای فضای مستندسازی ایران خیلی متفاوت هستند. برنامه «به‌اضافه مستند» هم نباید به دام این اتفاق بیفتد، یعنی تبدیل به جشنواره‌ای شود که بگویند فقط بچه حزب‌اللهی‌ها در آن جای دارند. این اتفاق خوب نیست.
اگرچه مستند یکی از فرزندان سینماست، اما یکی دیگر از والدین آن را می‌توان ژورنالیسم دانست. از همین جهت است که مستندسازی با «محتوا» پیوندی مسلم و روشن دارد و بحث جسارت و صداقت در آن بسیار مطرح است.
مراحل تولید «لاله» تا مدتی مسکوت مانده بود تا اینکه انتشار یک خبر در رسانه‌ها جنجال به‌پا کرد. مضمون خبر این بود که فیلم سینمایی لاله به کارگردانی اسدالله نیک‌نژاد با سرمایه‌گذاری ۲.۵۵/۲ میلیارد تومانی مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی تولید می‌شود.
یادداشت