سینمای فلسطین
علی روحانی، عضو هیئت‌علمی دانشگاه هنر تهران می‌گوید؛ فیلم‌های ایرانی، باوجود احترامی که برای آنها قائلم، به لحاظ کیفی فاصله زیادی با فیلم‌های فلسطینی دارند. حتی بهترین فیلم‌های ایرانی نیز به‌سختی به سطح آثار میشل خلیفه می‌رسند. این فیلم‌ها مبارزه را به‌صورت نرم‌افزاری پیش برده‌اند.
با به وقوع پیوستن انقلاب اسلامی، مساله آزادی فلسطین به‌عنوان یکی از مفاهیم کلیدی در سینمای ایران موضوعیت پیدا کرد. تا به امروز شاید سینمای ایران دست روی دست نگذاشته باشد اما فاصله زیادی تا ایده‌آل‌ها دارد. در ۴۵ سال گذشته، تنها ۱۴ فیلم بلند سینمایی ایرانی با موضوع مقاومت فلسطین ساخته شده است. یعنی به‌طور متوسط هر ۳.۵ سال، یک فیلم.
فلسطینیان به‌صورت پیوسته و ادامه‌دار با نکبت موجودیتی به اسم اسرائیل در طول تمام این سال‌ها روبه‌رو شده‌اند و هویت‌شان با مبارزه و مقاومت گره خورده است. آنها در مقابل صهیونیست‌هایی که در تلاشی مذبوحانه می‌کوشند تا روح جمعی این مردم را انکار کنند قرار گرفته‌اند و با ابزار رسانه و سینما سعی می‌کنند تا به حقیقت خود دامن بزنند و در نبود ابزار مادی برای تشکیل دولت، زیست‌شان به مثابه یک ملت را ادامه دهند.
با وجود اینکه مهاجرت‌های ناگزیر ساکنان فلسطین باعث شده تعداد قابل‌توجهی از آثار سینمایی‌شان به زبان‌هایی غیرعربی، ازجمله فرانسوی و انگلیسی ساخته شوند، اما می‌توان گفت سینمای فلسطین یکی از عناصر مهم فرهنگی این سرزمین اشغال شده است.
یادداشت