11 اسفند هم به تاریخ پیوست و پرونده انتخابات مجلس دوازدهم با همه فراز و فرودها و حاشیه‌ها و دغدغه‌هایش بسته شد و حالا طبق روال هر انتخابات دیگری زمان ارزیابی هر آن چیزی است که نسبتی با این انتخابات دارد که از ابعاد گوناگون ‌به آن پرداخته شود. یکی از این زوایا که سابقه طرح آن به انتخابات 98 می‌رسد و پس از آن در 1400 هم دوباره در کانون توجه قرار گرفت، مساله حضور و غیاب افراد وابسته به جریان‌های سیاسی و گفتمان‌های فکری در میدان رقابت انتخابات و تاثیر آن بر آمار مشارکت است.

این روزها وقایع غزه عرصه رنگ‌باختن تمام انگاره‌های فانتزی پرزرق‌وبرق و اغواکننده‌ای است که سال‌هاست غرب آنها را به‌مثابه معیاری برای اندیشیدن و کنشگری در همه عالم علَم کرده است. ادعاهای دهان‌پرکنی که خصوصا در آکادمی‌های علوم انسانی با آب‌وتاب از آنها سخن گفته‌اند و آنها را شاهدی بر چهره «متمدن» و «مترقی» غرب گرفته‌اند و چونان چماقی بر سر هر مکتب و تفکری زده‌اند که مسیری غیر از غربی شدن درپیش گرفته است.

مدت زیادی بود که آنچه در ادامه بیان خواهم داشت در ذهنم جولان می‌داد و حتی بخش زیادی از آن هم بر صفحه آمده بود، لیکن به دلایلی از تکمیل و ارسال آن برای انتشار تردید داشتم. اما دلایل دیگری ناظر به اوضاع و احوال هفته‌های اخیر اینجانب را به تکمیل و ارسال مطلب متقاعد کرد.

ماجرای شورش شبه‌نظامیان واگنر در روسیه چیزی شبیه کودتای نافرجام 2016 فتح‌الله گولن علیه اردوغان در ترکیه بود؛ کودتایی که کل فرآیند آغاز تا انجام آن در نیمه‌شبی شکل گرفت و فردای آن روز هیچ خبری از کودتا نبود.

ز روز جمعه که خبر توافق ایران و عربستان با هدف ازسرگیری روابط دیپلماتیک منتشر شد، اصلاح‌طلبان از در مصادره به مطلوب درآمده و به‌زعم خود مچ جناح مقابل را گرفتند که دیدید بالاخره شما هم به راهبرد ما رسیدید و راهی جز «دیپلماسی» و «مذاکره» و «توافق» نداشتید؛ آن از مذاکره و توافق با آژانس، این‌هم عربستان، دیدید رویکرد ما به کارتان آمد.

این روزها در هیاهوی ماجرای مسمومیت سریالی دانش‌آموزان و در میان انبوه شایعات و تحریف‌ها و اخبار کذب و مغرضانه‌ای که پیرامون این موضوع شکل گرفته، پرسشی معقول نیز مطرح است که اگر از ابتدا به‌نحوی اصولی به آن پرداخته شده بود چه‌بسا مجالی برای جولان هیچ شایعه و تحریف و خبر مغرضانه‌ای از آن قسم که امروز شاهد آن هستیم باقی نمی‌گذاشت و آن سوال از چرایی ورود دیرهنگام دستگاه‌های امنیتی و اطلاع‌رسانی برای کشف علل واقعه و آگاهی‌بخشی به‌موقع به جامعه و کنترل فضای خبری و رسانه‌ای درخصوص این ماجراست. 

این نخستین‌بار نیست که مقام‌معظم‌رهبری خود بار تبیین راهبردهای اعلامی خود را بر دوش می‌کشند و به میدان می‌آیند تا آنچه را به‌مثابه هدفی برای جهت‌گیری‌های خرد و کلان در حوزه‌ای خاص تعیین فرموده بودند، شرح بیشتری دهند که مباد آن هدف اعلامی در هزارتوی تفسیرهای ناصحیح این و آن و سیاستگذاری‌های غلط، سر از ناکجاآباد درآورد و اصلا کارکردی عکس فلسفه وجود خود پیدا کند.

گرچه بی‌تردید منکر ویرانه‌ای که این دولت از دولت قبل به میراث برده نیستیم و یقینا بسان افراد ناآگاه که اطلاعی از پیچیدگی‌های مدیریتی و شرایط لازم برای تحقق تغییرات ندارند و حتی بعضا افراد مغرض و بهانه‌جو که از طرح این بحث صرفا به‌دنبال صید ماهی برای اغراض سیاسی خویش‌ هستند، مقصودمان تغییرات معجزه‌وار و فراگیر در همه ساحت‌ها نیست. لیکن با عنایت به همه این موارد و لحاظ شرایطی که دولت در آن بر سر کار آمده، بازهم روال امور با شعارهای دولت حتی در مقیاس کوتاه‌مدت هم همخوانی ندارد

افزایش فشارهای اقتصادی و لبریزشدن کاسه صبر ملت دربرابر این فشارهای روزافزون، تنگ تر شدن مدام گستره معیشت و کوچک‌شدن هرروزه سفره ملت، به‌علاوه تمام آسیب هایی که کرونا طی دوسال گذشته به زندگی مردم تحمیل کرده و... همه‌وهمه عواملی است که به‌مراتب پتانسیل بیشتری در برانگیختن خشم و نارضایتی عمومی نسبت به «عدم اطلاع رسانی بهنگام» درخصوص این قبیل سیاست ها دارد.