سیدمحسن طباطبایی‌مزدآبادی
اقتصاد مردمی دارای چهارچوب‌ها و بایسته‌هایی است که باید در فرآیند مردمی کردن اقتصاد مورد توجه قرار گیرند. یکی از بایسته‌ها بدون تردید شفافیت است. هدف از شفافیت ارائه اطلاعات ضروری به مردم، افزایش مشارکت‌های عمومی و الزام تصمیم‌گیران به پاسخگویی است.
از اهداف توسعه منابع انسانی، توسعه دانش، بینش، نگرش و مهارت کارکنان برای دستیابی به توسعه سازمانی است. توسعه سازمان‌ها در گرو توسعه منابع انسانی آنها و توسعه منابع انسانی نیز در گرو افزایش دانش و افزایش توانایی‌ها، توسعه مهارت‌ها، توسعه ویژگی‌های شخصیتی و فلسفی آنها است.
شهرها مولد و جذب‌کننده تحرک هستند و یک نوع پارادوکس جغرافیایی را به نمایش می‌گذارند، آنها از یک‌طرف تقاضای اضافی برای ورود خودرو ایجاد می‌کنند، در اثر این ورود با ترافیک و ازدحام مواجه می‌شوند و بلافاصله برای علاج این مشکل سراغ سایر شیوه‌های جابه‌جایی می‌روند و می‌بینیم که حمل‌ونقل درحقیقت پایه و اساس هرگونه برنامه‌ریزی شهری به‌شمار می‌رود.
چنانچه شهرداری به‌سمت شفافیت و شهر شیشه‌ای حرکت کند و فساد و انحراف مالی و اداری در آن به حداقل برسد و مردم بتوانند آن‌طور که شایسته است بر فرآیند مدیریت شهری نظارت کنند به‌طور خودبه‌خود در تامین مالی فردای شهر نیز شریک خواهند شد.
توسعه ترانزیت‌محور نوعی توسعه شهر است که در آن ترکیبی از مسکن، اشتغال، اوقات فراغت و سایر فعالیت‌های اجتماعی فرهنگی در پیوند با هم و درکنار هم قرار می‌گیرند
حق شهروندی ایجاب می کند که تأمین مالی پروژه‌هایی مانند بزرگراه‌ها، اتوبان‌ها، روگذرها و زیرگذرهای بزرگ نه از بودجه عمومی شهر که از سهم شهروندان کمتر برخوردار است و باید صرف توسعه حمل ونقل عمومی شود بلکه از جیب کاربران و استفاده‌کنندگان آن زیرساخت‌ها برداشته شود.
برنامه‌ریزان حمل‌ونقل شهری بر این باورند به‌جای آنکه بار تامین مالی زیرساخت‌های حمل‌ونقل بر دوش همه مردم بیفتد باید هزینه آن را کسانی پرداخت کنند که به‌طور مستقیم بیشترین بهره و منفعت را از توسعه آن می‌برند.
در شهرداری‌های کشور ما به‌خصوص کلانشهرها، نگاهی که به حمل‌ونقل شهری وجود دارد عمدتا هزینه‌محور بوده و این بخش به‌عنوان باری بر دوش بودجه عمومی شهر همواره سنگینی می‌کند.
به‌نظر می‌رسد بیماری کرونا یک واقعیت دیگر درمورد شهرها را عیان ساخت و آن اینکه شهرهایی که به‌سمت فناوری‌های هوشمند حرکت کرده‌اند و از زیرساخت‌های دیجیتال مدرن‌تری برخوردار هستند، در زمینه شناسایی، پایش و کنترل این ویروس نیز موفق‌تر عمل کرده و ایمن‌تر هستند؛ سونگدو در کره‌جنوبی و شنزن در چین شاهدی بر این مدعا هستند.
یادداشت