خبرنگار فرهیختگان به اظهارات شیرین عبادی که گفته است «چنین مرگ آسانی سزاوار رئیسی نیست» واکنش نشان داد.

داد و بیداد‌های غربی‌ها برای عدم حمله مجدد به رفح نه از ترس جنایت جدید بلکه از ترس همه‌گیری ایده کودکان در دنیا است که اگر این همه‌گیری ادامه پیدا کند نظم گذشته دیگر معنا نخواهد داشت و انسانی بیرون از دایره لذت‌‌جویی افراطی غربی‌ها ظهور خواهد کرد.

لطفا دو عنوان کتاب در حوزه خطرات اعتماد به نفس بالا به جناب اشتری معرفی کنید، تا ایشان بتوانند از طریق این ترجمه‌ها کمی متوجه شوند؛ همیشه اعتماد به نفس بالا مفید نیست!

آنچه در عصر فاشیسم باعث آن شد که انسان‌ها از معنا تهی شوند سقوط کالبدهایی بود که دیگر بعد از مدتی انسان نبودند، تبدیل شده بودند به افرادی که روز به روز به زوال نزدیک‌تر می‌شدند.

 در عصر سیطره فضای مجازی و تکثر رسانه‌ها، دیدن اینکه برخی نسبت به ماجرای روشن و شفاف این روزهای غزه تا این حد بی‌تفاوت باشند و حتی سمت اشتباه تاریخ و وجدان، یعنی اسرائیل را بگیرند، به‌شدت عجیب است. واکنش و عدم واکنشی که به‌خوبی در خدمت اعتبارزدایی از حقیقت است، آن هم درحالی‌که پیش چشم میلیاردها انسان، جمعیتی در محاصره سلاخی می‌شوند و فراوان انسان‌هایی نیز در سراسر جهان علیه آن دست به تجمع و اعتراض زده‌اند.

خبرنگار فرهیختگان طی یادداشتی استوری ساده انگارانه علی کریمی را نقد میکند:«کودک اسرائیلی که خودش را برترین خلق  عالم می‌داند چطور با کودک فلسطینی می‌تواند زیست کند.»

شاید ما از جهان عقب هستیم البته نه از آن جهت که تکنوکرات‌ها و جامعه شناسان تقلیدی یا اهالی علوم سیاسی مدام برای ما بازگو کرده‌اند.

ریس روجک‌ که یکی از اندیشمندان حوزه شهرت است و کتاب‌ها و مقالات گوناگونی در این حوزه دارد معتقد است انسان در عصر جدید که نقش دینداری دگرگون شده است.

پشت پرده هایی از اعتراضات پاییز۱۴۰۱ را در یادداشت سید جواد نقوی، خبرنگار فرهیختگان بخوانید.

ما در شرایط خبر زدگی وسیعی هستیم. هروز موجی از اخبار توسط بنگاه های خبر دنیا به ما عرضه می شود و ضریب داده می شود و بسیاری را تحت تاثیر قرار می دهد.

با شروع اعتراضات در سال ۱۴۰۱ آنچه بسیار نمایان بود عدم حضور روشنفکران در صحنه واقعی بود و عدم اثر‌گذاری در همه میدان‌هایی که بحث‌های مختلف در جریان بود

چند روز قبل محمدجواد ظریف در پستی با واژه کنشگر مرزی قصد داشت بگوید ما باید با عقلانیت، بین آنچه داریم و آرمان‌ها و آرزوهایی که در سر داریم، بالانسی برقرار کنیم .

اگر بخواهیم این را در جامعه رها کنیم، همینی می‌شود که در این 15سال شده که ابلاغ صورت گرفته و قانون اجرایی آن تصویب شده اما هیچ قدمی در آن برداشته نشده است. کلا پنج تا هفت درصد سهم تعاونی‌های ماست که آن هم برای دهک‌های پایین جامعه و بیکاران ما نیست.

با کم‌توجهی و حذف برنامه‌های گفت‌وگو محور، جامعه را به‌سمت ابتذال می‌کشانیم و ترجیح می‌دهیم جامعه ناآگاه و مبتذلی داشته باشیم تا اینکه یک جامعه آگاه و مطالبه‌گر داشته باشیم. این چیزی است که از این شیوه مدیریت در تلویزیون برمی‌آید و پیام می‌دهیم مسخرگی پیشه‌کن و مطربی آموز!