در‌ دموکراسی‌های ریشه‌دار، پارلمان‌ به‌عنوان مکمل دولت در حوزه سیاست‌خارجی عمل می‌کند. در کشورهای غربی از ظرفیت لابی‌هایی که در پارلمان‌ها شکل می‌گیرد و همچنین نقش پررنگ برخی نمایندگان در رفع موانع دو یا چند جانبه و تسهیل در اجرای توافقات بهره برده می‌شود. توجه به دیپلماسی در پارلمان‌ها، بی‌ارتباط با گستردگی ارتباطات بین‌المللی و پیچیدگی‌های مناسبات سیاسی در جهان نیست. حکومت‌ها تلاش می‌کنند به هر شکل ممکن از همه ابزارها و نهادهای دولتی و غیردولتی خود برای تامین منافع ملی‌شان استفاده کنند.

وانگ جی سی، یکی از برجسته‌‌‌‌‌‌ترین نظریه‌‌‌‌‌‌پردازان سیاست خارجی چین و واضع راهبرد «حرکت به سوی غرب آسیا» در مقاله‌‌‌‌‌‌ای با عنوان «آمریکا و چین هنوز وارد جنگ سرد نشده‌‌‌‌‌‌اند؛ اما نباید نتیجه‌‌‌‌‌‌ای بدتر در انتظار آنها باشد» که در وب‌‌‌‌‌‌سایت فارن افرز منتشر شده است.

یکی از مسائل بسیار مهم در توسعه همه‌جانبه روابط جمهوری اسلامی ایران و فدراسیون روسیه، صدور مجوز تاسیس و فعالیت مرکز فرهنگی روسیه در ایران است.

نگارنده این یادداشت را به قصد تبیین محکمات سیاست خارجی نظام نگارش کرده است.

عرصه دیپلماسی نخبگانی کشور همواره محروم از هرگونه «بستر قانونی و نهادی» تضمین‌کننده امنیت، تنظیم‌گر فعالیت و مشوق توسعه بوده است.

 یکی از ایرادهایی که به‌ویژه در یک‌دهه اخیر نسبت به سیاست خارجی کشور از جانب برخی کارشناسان مطرح می‌شود، این است که دستگاه دیپلماسی گاهی در مقابل برخی رخداد‌های بین‌المللی واکنش‌هایی نشان می‌دهد که یا رنگ‌وبوی انفعال دارد یا بیش از حد تعادل تند تلقی می‌شود.

رهبر معظم انقلاب اسلامی صبح امروز در دیدار مسئولان وزارت امور خارجه و سفیران جمهوری اسلامی ایران، به تبیین ضوابط و شاخص‌های سیاست خارجی موفق، پرداختند.

مواجهه عقلایی با محاسبات و تلاش‌های دشمنان عاملی است که باعث می‌شود این محاسبات با شکست روبه‌رو شود. این توصیه را روز گذشته رهبر انقلاب در دیدار با جمعی از فرماندهان ارشد نیروهای مسلح بیان فرموده و در ذیل آن دستورکاری را نیز برای این مواجهه عقلایی ذکر کردند.

بسیاری از تحلیلگران سیاست‌خارجی، تصمیم دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق ایالات‌متحده را در سال 2017 برای خروج از شراکت ترانس ‌پاسیفیک (تی‌پی‌پی) -یک پیمان تجاری بین 12 کشور حاشیه اقیانوس آرام و ایالات‌متحده‌- اشتباهی در ابعاد تاریخی می‌دانند. این توافق که موانع تعرفه‌ای را بین کشورهایی که مجموعا 40 درصد تولید ناخالص داخلی جهانی را تشکیل می‌دهند کاهش می‌داد، دامنه اقتصادی و اتحادهای امنیتی ایالات‌متحده را گسترش داده و فرصتی برای واشنگتن جهت مقابله با برتری پکن در منطقه هند- اقیانوسیه فراهم می‌آورد. 

توافق تهران-ریاض برای عادی‌سازی روابط بعد از هفت سال قطعی ارتباطات دو کشور، طی چند مدت اخیر یکی از پربحث‌ترین سوژه‌های کاربران شبکه‌های اجتماعی بوده است. روز پنجشنبه نیز، فیصل بن فرحان و حسین امیرعبداللهیان وزرای خارجه دو کشور در پکن با یکدیگر دیدار کردند. در این خصوص و با هدف بررسی دستاوردهای پیش‌روی دو کشور بعد از توافقات اخیر، با سیدرضا صدرالحسینی، کارشناس مسائل منطقه گفت‌وگو کرده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.  

زمانی که جو بایدن، رئیس‌جمهور کنونی ایالات‌متحده به قدرت رسید، مصمم به احیای توافق هسته‌ای 2015، موسوم به برنامه جامع اقدام مشترک (برجام)، با ایران بود که سلف او، دونالد ترامپ، به‌طور یکجانبه ایالات‌متحده را در سال 2018 از آن خارج کرده بود. او به‌سرعت یک نماینده ویژه برای آغاز مذاکرات با تهران و پنج قدرت بزرگی که همچنان طرف توافق هستند -چین، فرانسه، آلمان، روسیه و بریتانیا- منصوب کرد.

دولت سیزدهم اتفاقاتی را در حوزه روابط خارجی رقم زد که بر مبنای شعار محوری این دولت از ایام انتخابات بود.

قراردادهای ابراهیم و عادی‌سازی روابط بین رژیم‌صهیونیستی و چند کشور عربی شاید برای برخی غیرمنتظره تلقی می‌شد اما درحقیقت این توافقات آشکارسازی روابطی است که از چندین‌سال قبل و از بیم محور مقاومت، بین تل‌آویو و رژیم‌های عربی منعقد شده بود.

غنی بودن از منابع طبیعی، داشتن ظرفیت مطلوب نیروی انسانی و قرار داشتن در یک موقعیت ژئوپلیتیکی مهم برخی از عباراتی است که سال‌هاست درمورد ایران می‌شنویم.

دو ماه از ناامیدی قطعی طرف مقابل از نتیجه‌بخش بودن پلن آشوب در ایران می‌گذرد، طرف غربی به‌وضوح دست‌فرمان را تغییر داده، دوره‌گردی منطقه‌ای نماینده‌ خزانه‌داری آمریکا برای تحت‌تاثیر قرار دادن فرآیند‌های ارزی بخشی از سیاست عملیاتی طرف مقابل بوده است، قسمتی از پروژه در عراق و امارات برای جهش یکباره قیمت ارز در ایران عملیاتی شده است، این‌طرف هم به‌نظر می‌رسد آمادگی کافی در تیم اقتصادی دولت وجود نداشته است.