سمیه جمالی
:آب در فرهنگ ایرانی و اسلامی بیش از آنکه عامل رفع نیاز تشنگی باشد یک نماد است؛ نمادی مقدس. آب در فرهنگ ایرانی اسلامی تا حدی تشخص پیدا کرده که به ضریحی قابل تمسک بدل می‌شود.
اگر شما هم در اولین مواجهه، عنوان این کتاب را «بردهٔ سور» خواندید، اعتراف می‌کنم من هم همینطور! «برده سور» لقب کسی نیست بلکه محلی است در کردستان. یک دره در کنار رودخانه‌ای به همین نام که روزگاری زندان کومله‌ها بود.
در برخی داستان‌ها با شخصیت‌های گروتسک مواجه هستیم؛ شخصیت‌هایی که خواننده او را دوست دارد ولی عجیب و ترسناک نیز به نظر می‌رسند، مثل «حسین قان‌قان» یا «رضا شتر». توجه به فرهنگ تهران قدیم و اصطلاحات عامیانه از نقاط مثبت اثر است. اصطلاحات و مثل‌هایی که فرهنگی پشت‌سر دارند و می‌توانند برای مخاطب علاقه‌مند مورد ارجاع و جست‌وجو باشند.
یادداشت