با آمدن سمفا، اطلاعات به‌روزتر شد و مخاطب می‌توانست آمار به‌لحظه فروش فیلم‌ها و تعداد مخاطبان هر سینما و هر شهر را مشاهده کند؛ قطعا اتفاق بسیار خوبی در سینمای ایران‌ که می‌توانست در مسیر شفاف‌سازی موردتایید سازمان سینمایی، نمره قابل‌قبولی بگیرد. اما متاسفانه این اتفاق در ورژن بعدی سمفا که هم‌اکنون نیز دیده می‌شود، از میان رفت .

در یک چرخه مافیایی اکران، خصوصا اگر آن چرخه بیشتر از اقتصاد آزاد، به اقتصاد سیاسی وابسته باشد، اینکه اعلام شود کدام فیلم بیشتر فروخته، از اینکه کدام فیلم واقعا بیشتر فروخته باشد، اهمیت بیشتری دارد و همین شکوری‌مقدم و سرتیپی را روبه‌روی هم قرار داد.

اگر بتوانیم توجیه «حمله سایبری» را در روز نخست بلیت‌فروشی به بالا نبودن پهنای باند سمفا در نتیجه استقبال بالای مخاطبان مرتبط بدانیم، اختلال 40 دقیقه پایانی روز 21 بهمن را باید ناشی از کدام اتفاق بدانیم؟ بررسی این وضعیت مشکوک ما را به این هدف می‌رساند که سمفا، با دست‌هایی در پشت‌پرده، گرچه با هدف انحصارزدایی آمده اما خود موجبات یک انحصارگرایی ویژه را رقم زده است.

بالاخره فهرست سالن‌های بدهکار و میزان بدهی‌شان اعلام شد و بزرگ‌ترین نام‌ها، در بین کلان‌ترین بدهکاران دیده شدند. علی سرتیپی که خودش از اصلی‌ترین حامیان سمفا بود، حالا به‌عنوان مدیر بزرگ‌ترین مجموعه بدهکار به صاحبان فیلم‌ها، کلان‌ترین وام را دریافت می‌کند و نام مگامال و تیراژه2 هم در بین بدهکاران بود.

پول ناپاک شاید در سینما باشد، همان‌طوری که همه‌جا هست، ولی اینکه کسی بخواهد دنبال پول ناپاک باشد و به این منظور بیاید در سینما و بخواهد پولشویی کند، احمقانه‌ترین سیستم را برای این کار انتخاب کرده است.

رؤسای کمیسیون‌های تخصصی مجلس یازدهم شورای اسلامی انتخاب شدند.

یکی از عمده‌ترین بحث‌هایی که راجع‌به سمفا مطرح شده و حتی موضوع آن به رسانه‌ها کشیده است، احتمال بالا رفتن نفوذ علی سرتیپی در سیستم اکران کشور، پس از راه‌اندازی این سیستم است.

در همین مدت کوتاهی که از رسانه‌ای شدن سامانه سمفا می‌‌گذرد، بحث‌‌ها و بگومگوهای بسیاری درگرفته که نشان از عدم وفاق جامعه سینمایی در برابر عملکرد این سامانه می‌‌دهد.