بهار آرام لابه لای شاخه های سپید اسفند جا می گرفت و نوای افسونگرعندلیبان چمن، شوکت زاغان فرومایه را در هم می شکست. زمستان اما همچنان کلاه سروری بر بلندای البرز به سر نهاد بود و بر مصبطه با شکوه دماوند تکیه بر سریر قدرت و رستاخیز زمین را می نگریست.

آقای «امید امیدی بهرمان» تنها یک نوازنده نیست. بخشی از تاریخ موسیقی شیراز، حداقل در ربع قرن اخیر است. نماینده و مدرس نسل مهمی از هنرمندان فارس که طعم تلخ دوران محنت بار کسب مجوز حمل ساز را چشیدند و زیر غرش راکت موشک‌های حمله هوایی عراق و آژیرهای خطر نواختند. فصلی از کتاب فرهنگ شیراز است که «ربع قرن» گروهای موسیقی را با پنجه هنرمندانه‌اش همراهی کرده و اینک رنجور از بیماری مهلک سرطان متاستاز داده.