سریال‌های کره‌ای
کشوری که از بیرون بسیار زیباست و شاید برای مردمانی دیگر، مثلا برای خیلی‌ها در ایران خودمان، مایه حسرت یا حتی این نهیب باشد که ما چرا تبدیل به کره نشده‌ایم؛ اما کره واقعی، از درون چیز دیگری است. مردم کره حال‌شان خوب نیست و هر سال بین رتبه اول یا دوم خودکشی دنیا، در نوسان هستند.
به‌دلیل ناتوانی کشورهای درحال توسعه برای جهانی کردن سرمایه در داخل کشورهای خود. بیشتر مردم در آن کشورها به این نظام به‌عنوان یک باشگاه خصوصی نگاه می‌کنند، یک نظام تبعیضی که فقط به غرب و طبقات ممتازی که در داخل حباب بلورین در کشورهای فقیر زندگی می‌کنند، فایده می‌رساند.
اگر براساس آمار، بیش از ۸۰درصد سریال‌های پخش‌شده از تلویزیون ملی ایران پیش از انقلاب سهم آمریکایی‌ها بود، این سهم و عدد پس از بهمن ۵۷ به کشورهای آسیای شرقی رسید. دلایل پخش سریال‌های آمریکایی قبل از انقلاب مشخص و بخشی از یک پازل بزرگ فرهنگی بوده است.
برای ما ایرانی‌ها، فیلم‌هایی که در شرق آسیا ساخته می‌شود، همیشه جذابیت داشته است. استقبال از این سریال‌ها در سراسر جهان آنقدر زیاد بوده است که مثلا در ترکیه یک شبکه اختصاصی برای پخش سریال‌های کره‌ای درنظر گرفته شده و مخاطب به‌راحتی می‌تواند از بین آنها، آنچه را که دوست دارد انتخاب کند.
یادداشت