سریال سازی
در ۵ ماه اخیر ۳۳ سریال ایرانی توسط تلویزیون و شبکه‌های نمایش خانگی تولید شده که سهم تلویزیون ۵۲ درصد آثار بوده و سهم نمایش خانگی ۴۸ درصد. تلویزیون از ۱۶ شبکه اصلی خود ۱۷ سریال پخش می‌کند که این سریال‌ها مربوط به ۵ کانال؛ یک، دو، سه و نسیم و افق هستند. در این میان شبکه ۳ با ۶ سریال بیشتر اثر را تولید کرده و شبکه‌های افق و نسیم با تنها یک سریال پایین این جدول قرار می‌گیرند.
نمایش خانگی ایران در سال‌های اخیر با تک‌آثاری که می‌درخشیدند، نتوانست به‌عنوان یک جریان هنری قدرتمند شکل بگیرد. اما از سال ۱۴۰۳ و با استقبال مخاطبان از سریال‌هایی چون «افعی تهران» و «در انتهای شب»، نوید ایجاد یک صنعت با بیم و امیدهای فراوان آغاز شد که در سال ۱۴۰۴ پلتفرم‌ها به برنامه‌ریزی سالانه پرداختند.
امروزه فرمان سریال‌سازی در دست سرویس‌های پخش استریم و در رأس آن‌ها «اچ. بی. اُ»، «آمازون»، «اَپل» و به‌ویژه «نتفلیکس» است و آن‌ها دارند در مطبخ خود، ذائقه تماشاگر امروزی را می‌سازند.
برای تلویزیونی که قرار نیست فقط به قواعد بازار تن بدهد، ساخت فصل‌های چندگانه برای یک سریال با چه توجیهی می‌تواند ساخته شود مگر اینکه آن سریال پرمخاطب باشد.
داستان‌های با محوریت قهرمان زن، در ادبیات جهان، سینما و همچنین صنعت سریال‌سازی کم نبوده و نیست.
سریال‌ها به خصوص از نوع ایرانی‌اش، همچنان بین خانواده‌های ایرانی طرفدار دارند اما قصه‌های ایرانی چند سالی است که فقط از کانال رسانه‌ای مثل تلویزیون در اختیار مردم قرار نمی‌گیرند و آثار شبکه نمایش خانگی گوی رقابت در قصه‌گویی را از تلویزیون ربوده‌اند.
صداوسیمای ما و به‌طور خاص سریال‌سازی ما بدون هیچ طعنه‌ای، یک نمونه منحصربه‌فرد در جهان است؛ تلفیقی از صنعت و سنت و معجونی از نظارت دولت و حضور بخش خصوصی. برخی معتقدند گریزی از این مدل وجود ندارد و امتحانش را پس از چهاردهه پس داده است.یادمان نرود، ما همسفر شدیم تا ببینیم برای ساخت یک سریال ۶ قسمتی باید از کجا شروع کنیم و به کجا برویم؟
یادداشت