سرگرمی
سرگرم کردن توده‌های مردم را کار اصلی رسانه می‌دانند که خب حرف بیراهی نیست. دو کارکرد اصلی رسانه به معنای عام، چیزی غیر از آموزش و سرگرمی‌سازی برای مخاطب نیست.
چه هدفی از ساخت برنامه‌های سرگرم‌کننده تلویزیون وجود دارد؟ پاسخ ساده به این سوال در خود صورت‌مساله دیده می‌شود؛ برای اینکه مردم سرگرم شوند. خوب چرا اینقدر باید برای سرگرم کردن مردم هزینه شود؟ برای اینکه سراغ ماهواره یا سرگرمی‌های مخرب دیگر نروند؟ این هم دلیل کافی برای چنین کار پردامنه و پرهزینه‌ای نیست.
حدود ۲۹ درصد از درآمد بازی‌های موبایلی در اختیار بازی‌سازان ایرانی قرار گرفته و همچنان بازار در اختیار بازی‌های خارجی است. 
«هشت سال»، «هشت فصل»، «۹۲۲» قسمت؛ اعدادی که در هر حوزه‌ای شگفت‌انگیز هستند.
یک نکته مهم در گزارش MPA’s THEME آمده که می‌گوید زمانی که استودیوها و شبکه‌های هالیوود توانستند پروتکل‌های ایمنی و بهداشت را پیاده‌سازی کنند، سینما در سال ۲۰۲۱ بازگشت قابل‌توجهی به تولید داشت. در سال ۲۰۲۱ که کرونا هنوز تمام نشده بود اما داشت فروکش می‌کرد، ۹۴۳ فیلم وارد پروسه تولید شدند که نسبت به سال ۲۰۲۰ رشدی ۱۱۱ درصدی داشت.
در همین دور و اطراف ما یک صنعت سرگرمی عظیم وجود دارد که به آن درام‌های عربی یا از آنجا که نقطه کانونی انتشارش در ماه رمضان است، درام‌های رمضانی می‌گویند. حتی تعداد قابل‌توجهی از این مجموعه‌ها را نمی‌توان یافت که در ایران با زیرنویس فارسی در اختیار کاربران باشد؛ چه رسد به اینکه از جزئیات آن کسی خبر داشته باشد.
در اغلب کشورهای توسعه‌یافته در عرصه تصویر، مستند واسطه‌ای میان حاکمیت و مردم است. اگر توجه درستی به این مدیوم شده و به آن بها دهند، می‌تواند واگرایی میان حاکمیت و مردم را به همگرایی تبدیل کند اما متاسفانه در شرایط کشور ما قالب مستند آنگونه که باید جدی گرفته نشده است.
کابردهای واقعیت دیجیتال، این قابلیت را دارد که در حوزه‌های آموزش، صنایع دفاعی، سرگرمی، سلامت، بازی‌‌هایی ویدئویی و حتی حوزه مسکن و به‌ویژه مشاوران املاک، مخابرات، ساختمان‌سازی، صنعت فیلم، تصویرسازی جغرافیایی، مطالعه و درمان اعتیاد، پیش‌بینی هوا، صنعت هوا فضا، تجزیه و تحلیل اطلاعات مالی و صنعت مد را پوشش دهد و خدمات پیشرفته‌‌ای را به فعالان این بخش‌‌ها ارائه کند.
چرا ما انسان‌ها در این روزگار موهومات و فریب‌ها را انتخاب کرده‌ایم و آنان را واقعی پنداشته‌ایم؟ به‌گمان نیچه، این موهومات ویژگى‌هایى دارند که آنها را براى انسان پذیرفتنى کرده است و به‌همین سبب انسان‌ها بر آنها لباس حقیقت پوشانده‌اند.
سازندگان «عصر جدید» همچنان در حال آزمون و خطا هستند و واضح است به‌دلیل اینکه برنامه باید در بستر فرهنگ جامعه ایرانی عرضه شود، نمی‌تواند شبیه هیچ برنامه استعدادیابی دیگری در دنیا باشد.
پربیننده‌ترین تلویزیون‌های بزرگ دنیا در حاکمیت «سرگرمی» است. موج واگذاری «پیام» به «سرگرمی» به ایران هم رسیده، آیا مدیران تلویزیون ایده‌ای دارند؟ «فرهیختگان» به‌زودی این پرونده را بررسی خواهد کرد.
یادداشت