ممکن است یک بازیگر، فیلمساز یا حتی یک مجری تلویزیونی بخواهد جایگاه و شأنی متفاوت از آن چیزی که در ایران داشته را در جایی دیگر از این کره خاکی تجربه کند و فی‌نفسه، این خواسته محل اشکال نیست. اما ایراد از جایی شروع می‌شود که همین مهاجرت‌‌کرده‌ها، متصل به جریانات سیاسی در خارج از مرزها می‌شوند و بیش از آنکه آرتیست باشند آرام‌آرام تبدیل به کاراکتر یا ابزارهای سیاسی شوند.

علی عباسی، کارگردان فیلم عنکبوت مقدس، دو مشکل عمده روحی و اجتماعی دارد که در فیلمش آنها را برون‌داد یا به‌عبارتی تخلیه کرده است. یکی از بحران‌های او، اختلال هویتی است. انتقام از جلوه‌های باستانی فرش ایران و شکوهمندی بی‌زوال امام‌رضا(ع)، نتیجه چنین بحرانی است. بحران دوم که جنبه روانی دارد، به عقده‌های جنسی او که خودش می‌گوید بهشان دچار است، ربط پیدا می‌کند.

دو نکته را فهمیدیم یا بهتر است گفته شود توانستیم به کسانی که انکار می‌کردند ثابت کنیم. اول اینکه جشنواره کن و البته رویدادهای دیگر هنری و سینمایی دنیا، برخلاف ادعای خودشان و تصور خیلی از داخلی‌های ما، صرفا براساس معیارهای هنری برگزار نمی‌شوند و جایزه نمی‌دهند. آنها کاملا سیاسی هستند. نکته دوم نقش‌آفرینی اصغر فرهادی به‌عنوان داور این رویداد بود.

طبق گفته خودش و آرشیو روزنامه‌ها، در آن زمان که امیرابراهیمی بیشترین و سخت‌ترین فشارها را تحمل می‌کرد از طرف همکارانش مورد هیچ حمایتی قرار نگرفت و تنها شنونده وعده‌هایی بود که صرفا با هدف جمع کردن ماجرا و نه حل آن مطرح شده بود. این وعده‌ها به جز طعنه‌های برخی از همکارانش بود و جالب اینکه بخش قابل‌توجهی از این طعنه‌زنندگان همجنس‌های او بودند.