رپ
رسمی‌تر شدن رپ اگر درست فهمیده شود، نه تهدید است و نه خیانت. هر حرکتی که رپ را از زیرزمین سوءتفاهم‌ها بیرون بیاورد و وارد گفت‌وگوی عمومی کند، حرکتی رو به جلوست. امروز به نقطه‌ای رسیده‌ایم که می‌توانیم درباره‌ رپ صحبت کنیم، آن را نقد کنیم، دوست نداشته باشیم یا دوستش داشته باشیم و همین «قابل گفت‌وگو شدن» به تنهایی یک گام مهم در مسیر عادی‌سازی رپ فارسی است. 
امروز، با انتشار برنامه «گنگ» به اجرای علی ضیاء در یکی از پلتفرم‌های نمایش خانگی و واکنش پلتفرم رقیب، بار دیگر پرسش قدیمی اما حل‌نشده‌ای مطرح شده است: رپ فارسی را باید دید، شنید و مدیریت کرد یا همچنان نادیده گرفت؟
شایع در برنامه «گنگ» علی ضیاءتنها گفت: «من از ایران نمی‌روم و دوست دارم اگر بشود اینجا کار کنم.» این جمله نه شعار است، نه رجزخوانی. فضای دو قطبی شبکه‌های اجتماعی کاری کرده که حتی ساده‌ترین خواسته‌ها هم گروگان برداشت‌های سیاسی شوند و دیکتاتور‌ها مشغول به‌کار شدند!
ساعی فرم رپ را از صرف یک محتوای شنیداری به محتوای ترکیبی تصویری-موسیقایی منتقل می‌کند و به موازاتش مخاطب رپ فارس را در سایر بستر‌های رسانه‌ای یعنی تئاتر(در نمایش‌هایش) یا خانواده‌ها (در کارناوال) گسترش می‌دهد. ساعی درست دست می‌گذارد روی همان چیزی که در نسبت آن گارد وجود داشت. او تصویر یک رپر را در ذهن مخاطب اصلاح می‌کند.
تیرماه امسال، سه همکاری بین خوانندگان پاپ و رپ اتفاق افتاد که این چراغ امید را در دل رپرهای دیگر روشن کرد. در سال‌های نه‌چندان دور، پذیرفتن انواع موسیقی پاپ هم در دستگاه رسمی فرهنگ با دشواری‌هایی همراه بود اما نکته جالب این است که حالا موسیقی پاپ رسمیت یافته و انگار قرار است به برادر ناتنی خودش یعنی موسیقی رپ رسمیت ببخشد.
روز گذشته آخرین جلسه رسیدگی به اتهامات امیرحسین مقصودلو یا همان «تتلو» به ریاست قاضی افشاری در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی برگزار شد.
همایش دو خواننده رپ در یکی از سالن های مشهور تهران، کاربران را به شک انداخته که شاید این دو رپر همایش خود را با در دست داشتن مجوز برگزار می کنند اما محمدمهدی اسماعیلی، وزیر ارشاد در حاشیه حیاط دولت گفت: «ما هیچ مجوزی صادر نکردیم و خبری که اعلام شده کذب است.»
پس از موشک باران پایگاه‌های داعش و موساد توسط سپاه، سازمان تبلیغات اسلامی یک قطعه موسیقی رپ با عنوان «تابوت‌هایتان را آماده کنید!» را منتشر کرد.
با اینکه موسیقی رپ در میان اعراب مثل بعضی از فرهنگ‌های دیگر جاافتاده نیست و ساکنان ممالک عربی بیشتر اهل ملودی و آواز هستند، رپ غزه‌ای در این میان توانسته نمونه‌ای نادر و تاثیرگذار باشد. از آنجایی که بسیاری از فلسطینیان در مدارس سازمان ملل که داخل اردوگاه‌ها هستند تحصیل کرده‌اند، از کودکی به زبان انگلیسی آشنایی کامل دارند و توانسته‌اند موزیک‌هایی را به زبان انگلیسی با لهجه روان تولید کنند. این موزیک‌ها به واقع صدای مردم غزه را به گوش بسیاری از جهانیان رساند و به‌طور خاص همدلی عجیبی با نسل دوم و سوم مهاجران عرب در کشورهای غربی ایجاد کرد.
عموما رپرها آثاری که خلق می‌کنند از خودشان است. به‌عبارتی از صفر تا صد با خود اوست، اگر شعری باشد خودش می‌نویسد، اگر آهنگسازی متناسب بلد باشد خودش انجام می‌دهد، این هنری است که از کف خیابان و دل جامعه بیرون می‌آید.
یک‌سری سرمایه‌دارهای خاص هستند، ایرانی‌ها یا ترک‌هایی که فارسی آموخته‌اند، ایرانی‌ها را مجاب می‌کنند آنجا خانه بخرند و سرمایه‌گذاری کنند و اقتصاد ایران را به‌نحوی فلج کنند، بدون اینکه دولت متوجه شود یا دیر متوجه می‌شود که رکب از کجا خورده.
امروز هم دل شما برای نوجوانانی که سبک موسیقی مورد علاقه‌شان در جامعه نیست، نمی‌سوزد، شما نگران سرعت کند گردش حساب خود، در دوران کرونا هستید. آمار بهانه است.
در سوالی از مخاطبان موسیقی درمورد سبک موسیقی موردعلاقه‌شان سوال شده «بیشتر به چه سبک موسیقی گوش می‌کنید؟» در اولویت اول۴۶.۲درصد مخاطبان موسیقی گفته‌اند که بیشتر به موسیقی سنتی گوش می‌دهند، ۳۷.۱درصد نیز بیشتر به پاپ ایرانی،۹.۶درصد راک و رپ ایرانی و در مراحل بعدی به ترتیب به موسیقی کلاسیک خارجی پاپ، راک و رپ خارجی گوش می‌دهند.
موسیقی رپ برای موسیقی ملی و سنتی ما خطر نیست. ما مسئول نیستیم همه را سرکوب کنیم و بگوییم یک‌شکل باشند. به‌نظر من تداخلی ندارد و کسی که دنبال هنر است، موسیقی ایرانی و سنتی گوش می‌دهد و کسی که دنبال دردهای اجتماعی است، رپرها را گوش می‌دهد.
کسی نمی‌تواند منکر طرفداران میلیونی موسیقی و ترانه رپ شود، پس بهتر است به‌جای نفی یا نادیده گرفتن، آنها را مدیریت کرد تا محصولاتی قابل‌پخش از تلویزیون و در راستای معیارهای مرسوم کشور تولید و منتشر شود.
1 2
یادداشت