روسیه و چین
اساسا موضع‌گیری‌های کشورها در سیاست‌خارجی صرفا براساس سود و زیان و منافع خود تعریف می‌شود لازم است با نگاهی منطقی، موضع‌گیری اخیر روسیه و چین را در‌باره جزایره سه‌گانه تحت مالکیت ایران را مورد تحلیل قرار دهیم.
این روزها مقاله اخیر روزنامه «وال استریت ژورنال»، با تیتر «Iran’s New Friends: Russia and China» با موضوع «اتحاد ایران، روسیه و چین» و به قلم «دیوید اس کلود» ـ‌خبرنگار مستقر در دبی‌ ـ بحث برانگیز است.
غنی بودن از منابع طبیعی، داشتن ظرفیت مطلوب نیروی انسانی و قرار داشتن در یک موقعیت ژئوپلیتیکی مهم برخی از عباراتی است که سال‌هاست درمورد ایران می‌شنویم.
به نوشته فایننشال‌تایمز، روسیه و چین توافقنامه‌های زیادی داشته‌اند اما نقطه عطف اصلی در سفر شی‌ جین‌پینگ، رئیس‌جمهور چین به روسیه در ژوئن ۲۰۱۹ رخ داد. مسکو و پکن توافق کردند که ارزهای ملی را برای تسویه‌حساب‌های بین‌المللی جایگزین دلار کنند.
با پایان یافتن اولین بند غروب برجام، یکی از بخش‌های قطعنامه ۲۲۳۱ سازمان ملل (همان قطعنامه تاییدکننده برجام) عملیاتی شده و تحریم‌های تسلیحاتی سازمان ملل علیه ایران ذیل قطعنامه‌های ملغی‌شده، برای همیشه پایان می‌یافتند.
شاید بتوان اعتراض به نتایج انتخابات را در برخی کشورها عادی به حساب آورد اما در قرقیزستان، باید آن را مساله‌ای در حد و اندازه سقوط دولت درنظر گرفت.
سفیر اسبق ایران در اردن گفت: اگر ما به‌گونه‌ای عمل کنیم که مشوق‌ها باشد و هزینه با ما بودن برای این شرکت‌ها و کشورها سنگین نباشد طبیعی است که این کشورها و شرکت‌ها با ما همکاری می‌کنند ولی اگر به‌گونه‌ای باشد که وزنه آمریکا بچربد ممکن است از نظر مسائل سیاسی با ما باشند ولی در عمل دست آنها باز نیست.
استاد دانشگاه علامه طباطبایی گفت: اگر فهم طرف مقابل این باشد که ما اقدام خاصی نمی‌کنیم، خیلی بیشتر منافع ما را تهدید می‌کند، همان‌طور که این مساله را در خروج آمریکا از برجام دیدیم. بعد از خروج آمریکا از برجام عملا همه تحریم‌‌ها برگشت.
یادداشت