رضا صائمی
طبیعتا نوشتن از قسمت اول یک سریال، نوشتن از شمایل کلی آن و حس و حالی است که در مواجهه نخستین با اثر تجربه می‌کنی. نوعی گمانه‌زنی و ترسیم کلیتی است که احتمال وقوع آن را بتوان پیش‌بینی کرد.
زخم کاری ۲ در چند قسمت اخیر و پس از اینکه کمی از ریتم و رمق افتاده بود و بر مدار تکرار می‌چرخید، بار دیگر با چند رخداد تازه جان گرفت. گویی خون به رگ درام برگشت و تعلیق و التهاب لازم برای قصه‌ای جنایی-معمایی فراهم شد.
خوشبختانه مستند نسبت به گفتمان رقیب خود مواضع تند سیاسی و ایدئولوژیک نگرفته و تمام تلاشش برای تبیین ظرفیت استراتژیک و دراماتیک سینما در امیدبخشی و روحیه‌سازی و کمک به مخاطب برای عبور از دشواری‌های روزگار بحرانی معطوف می‌شود.
مهدویان نشان داده از آن دست فیلمسازانی است که می‌تواند بازی متفاوتی از بازیگران بگیرد. در این میان بازی کوتاه اما به‌شدت چشمگیر و خیره‌کننده جواد عزتی نقطه عطف این ماجراست که اتفاقا در فیلم قبلی مهدویان «ماجرای نیمروز» هم خوش درخشید.
نقشی که تهیه‌کنندگی الان در تلویزیون دارد مادرخرجی است. یک بودجه‌ای را دریافت می‌کند، تیمی را دعوت و بودجه را تقسیم می‌کند. برای همین نظارتی وجود ندارد. هم دغدغه‌ای برای کیفیت کار وجود ندارد و هم نظارتی نیست.
یادداشت