در پاسخ به سوال چرا در چنین وضعیتی هستیم؟ از زاویه‌های مختلفی می‌شود بحث کرد؛ یکی از این زوایا تلاش برای ارائه یک فهم ارتباطاتی است، یک جهان رادیکال دیوارکشی‌شده توییتری، یک دنیای بامزه ز غوغای جهان فارغ ایتایی و یک عالم واقعیت که مردم در آن زندگی می‌کنند، سفر می‌روند، خرید می‌کنند، ازدواج می‌کنند و...

پیرامون تکثر اجتماعی در ایران و منشأ و روند تغییرات آن، رویکرد حکمرانی به تکثر در ساحت اندیشه و سیاستگذاری با تقی آزادارمکی نویسنده و استاد جامعه‌شناس به گفت‌وگو پرداختیم.

آنچه در پس فوت ناصر طهماسب شکل گرفت مشابه رفتاری بود که با پروانه معصومی و فوتبالیست‌ها و برخی هنرمندان و موسیقیدانان صورت گرفت؛ یعنی تکفیر تا سر حد مرگ و حتی پسامرگ. این رفتار تقریبا از زاویه‌ای شکل گرفته که در تمام این سال‌ها تلاش کرده بگوید سیاست و ایدئولوژی مانع زندگی آنها شده است، اما خودشان به‌شدت درمقابل هر عملی که باعث معنادهی به زندگی می‌شود با چهارچوب‌بندی سختی دستگاهی از تفتیش عقاید را شکل می‌دهند.

از آغاز ناآرامی‌های 1401 تاکنون، پوشش یکی از محوری‌ترین مباحثی بوده که دشمنان کشور برای ایجاد شکاف اجتماعی آن را دستاویز قرار داده‌اند.

هر بار که یک رخداد اجتماعی فضای رسانه‌ای را تحت تاثیر قرار می‌دهد در پی آن نیز انبوهی از اظهارنظرها و تحلیل‌های درست و غلط مطرح می‌شود.

بعد از «امر به معروف و نهی از منکر ماستی» که چند روز قبل در طرقبه شاهد آن بودیم، چهره‌های سیاسی و رسانه‌ای کشور در صفحات شخصی خود در فضای مجازی، بازخوردهای منفی گسترده‌ای نسبت به این قبیل اقدامات از خود بروز دادند. در این میان اما چند واکنش دیده شد که علاوه‌بر جنجال‌برانگیز بودن، به برخی دوقطبی‌ها و التهابات موجود در جامعه دامن زد.

سریال تحقیر زنان به بهانه برداشتن حجاب با اظهارات ابوالقاسم طالبی در برنامه «هفت» از آنتن زنده صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران، وارد مرحله جدیدی شده است.

جنبش me too در ایران اگرچه نتوانست مسیر درستی را پیش ببرد و از جایی به بعد دچار انحراف شد، اما مساله مهمی را مطرح کرد که حتی نهادهای حاکمیتی نیز به آن ورود کردند تا بتوانند محلی را برای شکایت زنان آزاردیده در فضای سینمای ایران فراهم کنند.

سریال تحقیر زنان به بهانه برداشتن حجاب با اظهارات ابوالقاسم طالبی در برنامه «هفت» از آنتن زنده صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران، وارد مرحله جدیدی شده است.

در 4 ماه گذشته، اسم‌هایی زیادی از سینمای ایران به بهانه‌های مختلف سر زبان‌ها افتاد. از اسم آنها که با سینمای انقلابی شناخته شدند و به سعودی‌اینترنشنال پناهنده شدند تا اسم آنهایی که حجاب از سر برداشتند و صدای اعتراض‌شان را بلند کردند. از بین همه این اسامی اما سر زبان افتادن اسم ابوالقاسم طالبی تنها اسمی بود که دلم را سوزاند و مساله را برای من شخصی کرد!

در فاصله‌ کمتر از 14 ماه تا اسفند 1402 و انتخابات دوازدهمین دوره مجلس، سر برآوردن احزاب، گروه‌ها و جریانات سیاسی جدید پدیده چندان دور از انتظار و خارق‌العاده‌ای به نظر نمی‌رسد.

برنامه «بدون توقف» به مناسبت روز دانشجو با حضور نمایندگان تشکل‌های مختلف دانشجویی به بررسی موضوع «فراز و فرود تشکل‌های دانشجویی» پرداخت.

روزهای سخت و تلخ 1401 از انتهای شهریورماه شروع شد و تا به امروز ادامه دارد. جامعه امروز ایران شاهد عملیات روانی بسیار پیچیده‌ای است که نقطه ادراک عمومی مردم را نشانه گرفته است و محدوده طراحی عملیات هم فقط مختص کف خیابان و دانشگاه نیست و تا صفحات موبایل من و شما ادامه دارد.

زیست دوساله دانشجوی امروز در بستر فضای مجازی نوید روزهایی را می‌داد که دانشگاه‌ها باید میزبان دانشجویانی باشند که نگاه‌شان به مسائل مختلف نسبت به گذشته متفاوت است.

سینماها طی یک‌سال گذشته که به‌طور مستمر فعالیت داشته‌اند، هرگز چنین آمار ضعیفی را تجربه نکردند و هیچ بازه زمانی را نمی‌توان در این یک سال پیدا کرد که شباهتی با این آمار و ارقام داشته باشد.