رئالیسم
مینی سریال پنگوئن در نظر اول، دنباله‌ای بر نسخه مت ریوز از «بتمن» است اما چندان شباهتی به دنیای کامیک‌بوک‌ها ندارد و ماجرای پنگوئن نه‌چندان جذاب ولی قدرت‌طلبش را در زمین دیگری پیش می‌بَرد.
قدرت در درون خود توان ساخت واقعیت ها را دارد اما نکته آنجاست که علی رغم این مساله، قدرت برتر از واقعیت نیست بلکه بخشی از به حساب می آید.
تابه‌حال به‌نظر می‌رسید حساسیت‌های دست‌وپاگیر مذهبی جلوی ساخته شدن فیلم‌هایی راجع‌به جن را در سینمای ایران گرفته‌اند، اما وقتی پوست بدون هیچ دردسری اکران شد، وقت تجدیدنظر در چنین تلقی و نگاهی هم فرارسید. راستش انگار این‌طور بود که خود سینماگران ایران تمایل نداشتند باور به چنین مواردی را اعتراف کنند.
بخش جادو نه به آن منظر که با جادو عملی انجام دهیم ولی فکر کنم نسبت به خیلی از مناسبات جهان هستی بی‌خبر هستیم و گاهی مواقع جرقه‌ای به ما می‌خورد که به‌عنوان رئالیسم جادویی می‌پذیریم و بعد انکار می‌کنیم و بعد بخشی از زیست خود را می‌گیریم و جلو می‌رویم.
اگر بخواهم بگویم چرا نویسندگان ایرانی به ورود به سبک رئالیسم جادویی تمایلی ندارند باید بگویم این سبک مختصات و توانمندی‌های خاص خودش را می‌طلبد. بروز این توانمندی در نویسندگان وطنی یا مورد بی‌توجهی قرار گرفته یا در بین بسیاری هنوز به‌درستی جانیفتاده است.
مطهری به‌مراتب در تقریر، تبیین، موشکافی و دقت‌‌های فلسفی از استاد خویش علامه طباطبایی فراتر رفته است و در عمق فلسفی نیز چیزی کمتر از استاد خویش ندارد.
آمارهای جهانی نشان می‌دهد آمریکا در حال از دست دادن تمام مزیت‌هایی است که به‌وسیله آن قدرت حاکم بر دنیا شد.
یادداشت