دولت حداقلی
ما اولین کشوری نیستیم که در معرض تحریم قرار داریم. کوبا در دهان ایالات متحده آمریکا بیش از ۶۰ سال است که در معرض سنگین‌ترین تحریم‌ها از سوی این کشور بوده است، نفت و منابع ما را هم ندارد. چرا و چگونه کوبا می‌تواند رقم بیکاری را زیر یک‌درصد نگه دارد، آموزش و بهداشت و درمان رایگان را به مردم ارائه کند، نیازمندی‌های معیشتی مردم را به بهترین شکل تامین کند، ولی حاکمان ما نمی‌توانند؟
این روزها که انتقاداتی را نسبت به طرح موسوم به «مردمی‌سازی یارانه‌ها» مطرح کردیم، موجی از تذکرهای دلسوزانه از سوی دوستان همراه و هم‌مرام مطرح شد.
بحثی درمورد قانون اساسی مطرح است که متاثر از دیدگاه‌هایی است که موقع تصویب بندهای آن وجود داشته است. می‌توان نگاه‌های سوسیالیستی و لیبرالیستی را در آن شاهد بود. در قانون اساسی هم نظریه انتخابی ولایت فقیه و هم نظریه انتصابی را می‌بینیم و برای هر دو می‌توانید شاهد بیاورید.
اگر بخواهیم درمورد دولت مدرن در ایران سخن بگوییم، خیلی خلاصه می‌توان گفت که دولت مدرن در ایران به‌صورت کاملی اجرا نشده است. البته اینکه باید اجرا می‌شد یا نباید اجرا می‌شد را کار نداریم که خود بحث مستقلی را نیاز دارد.
برفرض که دولت حداقلی در دنیای مدرن قابل‌تصور باشد -چون آنقدر حجم مسئولیت‌هایی که بر دوش دولت‌ها گذاشته شده زیاد است که تصور دولت حداقلی تصور سختی است- حالا به‌فرض که دولت حداقلی ممکن باشد، آیا کسی فکر کرده که ما به‌لحاظ شرایط تاریخی در چه وضعیتی هستیم؟
شورای‌عالی کار حداقل دستمزد کارگران برای سال جاری را یک میلیون و ۸۳۵ هزار تومان تعیین کرد که نسبت به دستمزد سال گذشته رشد ۲۱ درصدی را نشان می‌دهد.
شریف لکزایی نوشت: این که کرونا در حداقل زمان ممکن فتیله و زمام ایده دولت حداقلی را پایین بکشد جای چون و چرا و گفت‌وگو دارد و حداقل نیازمند ارائه بدیل‌هایی برای این منظور است.
یادداشت