فرهیختگان در گزارشی با سوال از اهالی فرهنگ به چگونگی نسبت تعاملی رئیس جمهور آینده با هنرمندان و برنامه های فرهنگی پیش روی دولت جدید پرداخته است.

در تحولات تاریخی ما همیشه با یک مسیر تک‌خطی رو به پیشرفت روبه‌رو نیستیم که بگوییم در 57 انقلاب شد و این تفسیری که از انقلاب می‌دهیم یعنی انقلابی که در برابر مدرنیته سر برآورد، حاکم است و این انقلاب در تعینات اجتماعی مثل دولت هم باید فلان‌طور عمل کند. نه. جامعه تا زمانی که بفهمد و تا زمانی که دولتمردان و حتی متفکران ما بخواهند خیلی از مسائل را بفهمند، زمان می‌برد و درواقع زمانی که دولت‌ها باید سر کار بیایند، متوقف بر این فهم نمی‌ماند.

به‌نظر می‌آید در انتخابات پیش‌رو یا در قرن جدیدی که در آن قرار گرفته‌ایم می‌توانیم شاهد چند امکان باشیم. یعنی امکان دارد یک نوع برایند اسلام‌گرایی مدنی و ناسیونالیسم مدنی ساختار قدرت در ایران را تغییر دهد یعنی مولفه‌هایی باشد که نوعی از هویت ملی با سویه‌های مدنی و نوعی از اسلام‌گرایی که نظام‌ها و نهادهای خود را هم ساخته ولی با خوانش مدنی، به‌هم برسند و قدرت را به‌گونه‌ای بازسازی کنند.

از بدو پیدایش مفهوم جدید از دولت -چنانکه ذیل تفکیک قوا مطرح می‌شود- دولت به‌مثابه آنچه که در یونان بوده یا در جهان اسلام - مثلا ذیل سلطنت- تعریف می‌شده است دیگر منظور نیست. دولت به این معنا مدنظر است: قلمرویی که با رای مردم شکل می‌گیرد و ذیل ایده جمهوریت است و [ایضا] در نسبت با آن قلمرویی که ما به آن جامعه یا بازار می‌گوییم، قرار می‌گیرد.

برای آنکه در این مقطع حساس تلنگری به این فضای صرفا سیاسی زده باشیم بد نیست اگر به سراغ اساتید این حوزه رفته و از آنها راجع به وضع دولت در ایران و چشم‌انداز آن بپرسیم.