امروز هشتمین سالمرگ حبیب محبیان است. خواننده‌ای پاپ که به ایران برگشت تا کارش را به طور قانونی در کشور ادامه بدهد اما تا دم مرگ در تعلیق ماند. از روزی که زمزمه‌های بازگشت نصرالله معین‌فر به ایران شنیده شد، خیلی‌ها خاطره تلخ آنچه که بر سر حبیب محبیان گذشت را یادآوری کردند.

امیر تتلو دیگر مرزی برای پیشروی در صحرای ابتذال پیش‌رویش نیست. ابتذال و حتی فراتر از آن، شرارت را به حد اعلی رسانده. اخباری که از نوع برقراری ارتباطش با دخترکان شیفته خود به گوش می‌رسد، دردآور است و در هر جایی از دنیا باشد،

نراقیان گفت: دعوت خواننده به‌عنوان میهمان در برنامه و اجرای قطعه از ما استعلام نمی‌شود. نظر کارشناسی ما تا الان گرفته نشده است. ما تا جایی که می‌توانستیم، ورود کردیم و از ابزارهای رسمی و غیررسمی هم استفاده کردیم و جلوی حضور بسیاری از افراد مورد اشاره شما را گرفتیم اما اصل اینکه خواننده روی آنتن می‌آید تا این لحظه قاعده‌ای وجود ندارد که بخواهد از مرکز موسیقی استعلام شود.

نگرانی تحریف تاریخ برمی‌گردد به‌انتظارمان از نویسنده. اگر ما از نویسنده انتظار داشته باشیم همان برداشتی را از اثرات امر شگفت تاریخی و حال‌وهوای اشخاص داستان داشته باشد که موردنظر تاریخ است یا موردنظر ماست، جایی برای تخیل نویسنده نمی‌ماند.

موسیقی امروز برگرفته از اثرات ورود پول فراوان به این صنعت است. تهیه‌کنندگانی که خوانندگان را به چشم ابزار می‌بینند و فقط دنبال سود بیشتر هستند و خوانندگانی که پای هر قراردادی را امضا می‌کنند تا فقط دیده شوند و به فردای پس از پایان قرارداد فکر هم نمی‌کنند.

محمد اللهیاری گفت: مافیا را شاید بتوان به افراد با قدرت مالی بیشتر که تلاش کنند در هر حوزه اثرگذاری بیشتری داشته باشند، تعبیر کرد اما ما تلاش می‌کنیم بدون توجه به نام صاحب اثر و پدیدآورنده آثار، دفتر موسیقی بررسی کند و کارشناسی در آن صورت گیرد.

چاوشی حتما می‌تواند در دنیای موسیقی ماندگار شود و تعداد این ترانه‌ها را بیشتر از اینها کند به شرطی که به چاه «به‌به» و «چه‌چه» افراطی نیفتد و قید مولوی بودن را بزند و به همین محسن چاوشی بودن اکتفا کند. آقای محسن چاوشی عزیز! لطفا فقط برایمان بخوان.