خط قرمز
چالشی که در موضوع مشارکت داریم بیش از هر چیزی در حوزه رقابت سیاسی به معنی عبور از خطوط قرمز است. حتی مواردی که تحت عنوان شفاف نبودن، بی‌ضابطه بودن یا اشکالات مصداقی یا موردی در مورد احراز صلاحیت یا مساله تاییدصلاحیت و مساله نظارت استصوابی مطرح می‌شود، حداقل بخشی از آن اینجا معنی پیدا می‌کند و نگرانی و دغدغه نسبت به مقوله چگونگی سازماندهی نسبت به مقوله رقابت سیاسی است، به‌نحوی که خطوط قرمز رعایت شوند و نقض و رد نشوند.
نه‌تنها شیخ به‌خاطر رفتار غیرحرفه‌ای و ترک نیمکت به‌سمت رختکن مقصر است، بلکه اعضای کادر فنی هم به‌خاطر ناهماهنگی و البته موازی‌کاری، در این ماجرا به همان اندازه مقصر هستند.
احمدی‌نژاد بیش از هر کاندیدای دیگری نماد عدالتخواهی تعریف می‌شد؛ کاندیدایی که می‌گفت همواره کفش ‌هایش هم‌ بندی است تا موقع نشستن و بستن بند کفش‌هایش فراموش نکند که خادم و خاکسار مردم است. اگرچه زمان وداعش از پاستور نه از عدالتخواهی به‌معنای واقعی‌اش خبری بود و نه حتی از آن کفش‌های بنددار!
یادداشت