خاطره‌نویسی
دیگر کسی گفت‌وگوی ظریف و لیلاز را در قالب تاریخ شفاهی نمی‌بیند و طوری با موضوع برخورد شد که انگار صحبت‌های درگوشی و خصوصی وزیر با یکی از دوستانش لو رفته و اسرار کلان حکومتی فاش شده است؛ آن هم چیزهایی که خود ظریف و دولت ایران همیشه منکرش بوده‌اند یا مثلا مخفی می‌کرده‌اند، درحالی که چندان این‌طور نبود.
سنت خاطره‌نویسی نزد سیاسیون ایرانی چندان جا نیفتاده است. معمولا رجال سیاسی ایران نمی‌توانند با لحن بی‌تعارف خودنوشت‌های روزانه کنار بیایند. در شعر و ادبیات ایران اعتراف به شکست‌ها و ضعف‌ها کاملا جا افتاده بود و حتی یک سنت زیبایی‌شناسی را تشکیل می‌داد؛ اما بین سیاسیون ایران اعتراف به واقعیت‌های رخ‌داده هنوز به شکل چیزی درنیامده که انجام آنها عرف شده باشد.
برای اینکه بدانیم چرا سیاسیون ما به‌سمت ثبت خاطرات روزانه‌شان نمی‌روند، به‌سراغ چند نفر از اهالی کتاب رفتیم و نظر آنها را درمورد این موضوع پرسیدیم و خروجی کار نظرات جالبی شده است.
شبیه‌شدن «آبان» به آثار دیگر اهمیت ندارد
بازخوانی پیام رهبر انقلاب به پاپ فرانسیس
دلایل آمریکا برای کاهش نیرو در سوریه
درویش: طارمی را می‌آورم!
هوادار متموّل؛ اسم رمز سقوط پرسپولیس
حمله ارتش یمن به اهداف نظامی اسرائیل و آمریکا
چه خبر از براندازان؟
امید علیه استقلال!
بازگشت بابک زنجانی با ۲۵ شرکت جدید!
آخرین جزئیات از برگزاری فستیوال کوچه
مورایس گزینه پنهان استقلال؟
چرا «آبان» راه درستی را برای دیده‌شدن پیدا نکرد؟
نمایندگان مجلس درباره «برنامه هفتم» چه گفتند؟
مهاجرانی : از مذاکرات فرسایشی استقبال نمی‌کنیم
اژه‌ای: همه جهانیان در قبال جنایات جنگ غزه مسئولیت دارند
سرانه مصرف هر سیگاری: روزانه ۱۶ نخ!
آنچه دربارۀ مجوز فستیوال «کوچه» می‌دانیم و نمی‌دانیم
عملکرد ترامپ: ۹۰ روز، ۹ پروندۀ ناتمام
همه چالش‌های فرزند‌آوری از بهزیستی
بازیکنان چندمیلیون‌دلاری در لیست کارتال
ایده «رفع مؤثر تحریم‌ها» چگونه اجرا می‌شود؟
پیامد‌های فهم غلط از نسل‌بندی دانشگاه‌ها
چرا تقویت روابط با چین مهم است؟
یادداشت
