پس از استقرار نیروهای انقلابی در بروکراسی سینمای کشور، برای رسیدن به دوران تثبیت نیاز به پخش فیلم‌های ایرانی بود. قوانین پخش فیلم تغییر کرده بود و بخش مهمی از فیلم‌های محبوب ممنوع شده بودند.

عدد فروش سینمای ایران با فیلم فسیل ۱۲ رقمی شد و به ۱۰۰ میلیارد تومان رسید که این می‌تواند شگفتی و شوق فراوانی پدید بیاورد اما هر مخاطب عادی اخبار سینمایی در این سال‌ها می‌داند که نباید به آمارها و رکوردهای ریالی در این خصوص چندان اتکا‌ کرد و می‌بایست تعداد مخاطب آن را مد نظر قرار داد.

روز اول که سینما اختراع شد، قصه ساده بود. دوربین ثابت و بازیگران متحرک. بازیگران بدون تدوین یا بدون ظرافت خاصی مقابل دوربین ثابت می‌ایستادند و حرف می‌زدند. به‌تدریج هم دوربین از سکون درآمد و هم تدوین به کار اضافه شد. بعد جلوه‌های ویژه ابتدایی اختراع شدند و بعد داستان‌های علمی تخیلی اولیه مقابل دوربین جان گرفتند. به‌تدریج فیلم‌ها سروشکلی گرفتند. ژانرهای ابتدایی مشخص شدند و سینما اولین دوره حیات خود را پشت‌سر گذاشت. 

ساختن فیلمی درمورد طبقه کارگر تصمیم دشواری است. فیلم احتمال خیلی‌زیاد نمی‌فروشد. فیلم به‌احتمال زیاد خیلی پسند منتقدان نمی‌شود؛ چراکه به‌احتمال خیلی‌زیاد، ستاره‌های سینمایی در این فیلم‌ها شرکت نمی‌کنند.

جایی هست برای پیرمردها. هنوز هست. آنها هنوز زندگی می‌کنند، فیلم می‌سازند، هنر خودشان را به نمایش و قضاوت عمومی می‌گذارند. برخلاف بسیاری از همسن‌های خودشان، خانه‌نشین نشده‌اند. تمام نشده‌اند. هنوز در چشم‌هایشان برقی هست وقتی صحبت از یک پروژه جدید را می‌شنوند. هنوز هم عوامل تولیدشان با آنها در تماسند. هنوز هم تقویم کاری دارند. بازنشست نشده‌اند. خودشان را بازنشسته اعلام نمی‌کنند. قرار نیست کنار بکشند. هنوز فیلم می‌سازند.

سینمای ایران شروع بسیار خوبی را در سال جدید تجربه کرد. این قید بسیار خوب به این دلیل به اکران نوروزی متصل شده که شاید کمتر کسی تصور می‌کرد که سینماها با آن بسته اکران عجیب بتوانند حدود 1 میلیون و 100 هزار مخاطب داشته باشند، یعنی اکرانی که تنها 4 فیلم جدید داشت و از روز سوم فروردین نیز با ماه مبارک رمضان تلاقی پیدا می‌کرد. 

:ما عموما با دو هومن سیدی مواجه بودیم؛ یکی بازیگر و دیگری فیلمساز. بازیگری او اوج و فرودهایی داشته و به کسی تبدیلش کرده که تقریبا همه مخاطبان ایرانی نام و تصویرش را می‌شناسند. با این حال او نه تضمین گیشه است، نه شاهکاری ماندگار و بی‌مثال از خودش به ثبت رسانده. شاید سیدی هنوز بهترین بازی عمرش را نکرده باشد. اما در مقام کارگردان اولین چیزی که با شنیدن نامش به ذهن مخاطبان پیگیر سینما می‌رساند، ماجراجویی‌های فنی و تکنیکی اوست.

کن امسال فرق دارد با این چند سال اخیر که کرونا، نفس و امان را با هم بریده بود و جشنواره به ناچار کمی عمومی‌تر شده بود و فیلم‌های ساده‌تر را نیز به زیر چتر اسم خود آورده بود تا از تک و تا نیفتد. کن اما امسال فرق دارد. آنها امسال با کاهش از حجم تعداد شرکت‌کنندگان، دوباره به سنت قبل، اسم‌های بزرگ را دور خود جمع کرده‌اند تا کنشان «کن» باشد! کن 2023، کمی سنتی‌تر از دو سال اخیر برگزار می‌شود و این برای طرفداران وفادار این جشنواره بسیار باسابقه، خبری خوب خواهد بود. 

برای جماعتی، لذت در سینماست. سینما رفتن... فیلم دیدن... فرو رفتن در تاریکی... گوش سپردن به صدای قژ و قژ دستگاه آپارات... دیدن گردوغبار سینما در تشعشع نور... نشستن کنار آدم‌هایی که هر کدام به دلایلی به سینما پناه آورده‌اند. یکی برای دیدن... یکی برای ندیدن... یکی برای نشنیدن... بعضی آمده‌اند تا با فیلم سرگرم شوند. بعضی‌ها هم سرشان گرم خودشان است. هرکسی به دلیلی به تاریکی سالن پناه آورده. 

خبر مرگ زود از راه می‌رسد. در هر سوراخ سمبه‌ای خودت را پنهان کرده باشی گریبانت را می‌گیرد. مرگ عین مامور مالیات است. باجش را می‌ستاند.

  از شش فیلم‌سینمایی پرفروش سال گذشته، سه فیلم درژانر سینمای کمدی بودند که در مجموع 170 میلیارد تومان فروش داشتند. این رقم 40 درصد از کل فروش سینمای ایران در سال 1401 است .

عمده فیلمسازان مدعی‌اند که اگر شرایط مناسبی برای اکران فیلم‌شان فراهم می‌شد اثرشان فروش بهتری داشت، فارغ از اینکه چقدر این ادعا می‌تواند برای عموم فیلم‌ها درست باشد، این گزاره را تقویت می‌کند که جریان اکران با پدیده مرسومی چون فیلم‌سوزی مواجه است و فیلمسازان هم کارهایشان را قربانی این پدیده می‌دانند.

شهرتی که «برادران لیلا» در نوروز1402 به دست آورد بیشتر مدیون کانالی است که برای معرفی و عرضه خودش انتخاب کرد؛ بیانیه‌های سیاسی داخل فیلم، باب طبع شبکه اجتماعی زیسته در فضای مجازی است و شتاب‌دهنده این شهرت هم متاثر از اتفاقات و حواشی‌ای بود که از مدت‌ها قبل و به واسطه عدم اکران آن به وجود آمده بود.

سال‌هاست سینمای دنیا از نمادگرایی عبور کرده است. دیگر دنیای اینگمار برگمان و توت‌فرنگی‌های وحشی نیست که ساعت بی‌عقربه نشان بدهد و ملت بگویند وای این نماد ماجرای بی‌زمان و مکان است! قصه‌گویی اینقدر اثر دارد که نیاز به این همانی‌سازی دیگر نیست. روزگار پدر نماد «رئیس حکومت» و فلان خانواده نماد «جامعه» برای دهه 70 سینمای ایران بود، برای فیلمسازی کهنه. 

توفیق خواسته و ناخواسته‌ای شد که امروز جای معرفی بلند یک‌سریال بسیار تماشایی، به معرفی چند سریال برای تماشا در نوروز بسنده کنیم. طبیعتا برای معرفی سریال برای اوقات فراغت خاصه ایام تعطیلاتی چون نوروز، نویسنده باید کلی آسمان و ریسمان ببافد و تهش بنشیند به شما سریال‌ها یا فیلم‌ها یا حتی کتاب‌هایی را برای عید توصیه کند.