سینما و تلویزیون در ترکیه سال‌هاست تبدیل به صنعت شده و رگ خواب مخاطب را می‌شناسد. در شرایطی که سریال‌های این کشور در ایران نیز مورد استقبال قرار می‌گیرد، دور از ذهن نیست که استفاده از عناصر جذابیت سینمای این کشور (در حد امکان) گیشه جالب توجهی را برای یک فیلم ایرانی در سینمای ایران نیز رقم بزند.

«مست عشق» ساخته‌ جدید حسن فتحی که از روز پنجم اردیبهشت به اکران درآمد، توانسته بعد از گذشت تنها سه روز، بیش از17 میلیارد بفروشد.

حسن فتحی با توجه به سابقه‌ عامه‌پسند بودن کارنامه‌اش، چه تمهیدی برای حل معضل نامأنوس بودن دریای وسیع عرفان به ذهنش رسیده است؟ او به سراغ خرده‌داستان‌های فرعی دم‌دستی و -در مقیاس فربهی سوژه‌ اصلی- نازل رفته است و مناسبات سینمای گیشه‌ای را از دل قصه‌ شمس و مولانا برکشیده است.

همه‌چیز در مست عشق سردستی است. چه رابطه مرید و مرادی مولانا با شمس باشد چه خواستگاری دفعی شمس از کیمیا خاتون، چه رابطه آن سردار نظامی با آن کنیزک مسیحی و چه جمع شدن این سه ضلع در کنار هم که قرار است مفهوم اصلی مست عشق را بسازد که از سنتز پا گذاشتن هر یک از کاراکتر روی شخصیت سابق‌شان حاصل می‌شود.

مست‌عشق در ارائه تصویری واضح از مهم‌ترین کاراکترهایش، یعنی مولانا و شمس تبریزی، گرفتار بی‌مبالاتی‌های فاحشی است. یک ساعت از فیلم می‌گذرد و به سختی می‌توان سکانس‌های مشوش را کنار هم چید.

موزیک‌ویدئوی جدید علیرضا قربانی به‌نام «مست عشق» به‌مناسبت اکران عمومی فیلم سینمایی «مست عشق» به کارگردانی حسن فتحی منتشر شد.

وزیر فرهنگ در دیدار با سفیر ترکیه خبر داد که پروژه حسن فتحی درباره مولانا و شمس به زودی آماده اکران سینمایی خواهد شد.

روزگاری بود که نام‌های آتیه‌دار و چهره‌های خلاق وارد تلویزیون می‌شدند و سریال می‌ساختند، اما حالا رویه‌ای در این سازمان ایجاد شده که نظارت کیفی بر کارها را به حداقل رسانده و نمی‌توان امیدوار بود که مثلا ۱۰ سال بعد در میدان‌های جدی سینمایی، نام‌هایی را ببینیم که امروز در تلویزیون مشغول کار هستند.

سریال‌ جیران در پی شکایت شاکی خصوصی به لحاظ نقض مالکیت ادبی و هنری و براساس حکم قضایی، ادامه پخشش متوقف شد.

ساخته جدید حسن فتحی را می‌توان به بعضی سریال‌های تاریخی ترکی شبیه دانست که اتفاقا آنها هم در بستری از تاریخ شکل گرفته‌اند اما سعی نمی‌کنند روایت دقیقی از تاریخ ارائه بدهند.

سرک کشیدن در روابط عاشقانه و بردن داستان‌ها و روایت‌ها به این سمت‌وسو همیشه باعث جذب مخاطب شده است.

اگر فتحی در جیران هم همان راه میوه ممنوعه را می‌رفت، شاید شبکه نمایش خانگی یک «شهرزاد» دیگر را به کارنامه‌اش اضافه می‌کرد و رزومه او هم شاهد افزایش یک اثر ضعیف نبود. اثری که موقع تماشا جز حسرت و دلزدگی عاید دیگری برای مخاطبان نداشته و حتی در حوزه سرگرمی هم حرفی برای گفتن ندارد.

ماجرایی تکراری و اساسا مشابه «شهرزاد» که مخاطب برای فهمیدنش حتی تا پایان قسمت اول هم صبر نمی‌کند و در نیمه ابتدایی، بعد از دیدن رابطه خدیجه تجریشی(جیران) و سیاوش، شاگرد پدرش، همه داستان را می‌خواند. چهار قسمت بعدی از همین نقطه کارکردی ندارد. سریال ظاهرا روایت یک عشق تاریخی است. با این همه، مساله فیلمساز در «جیران» نه عشق است و نه تاریخ.

فتحی تجربه ساخت سریال‌های تاریخی مثل «شب دهم»، «مدار صفردرجه» و «شهرزاد» را در کارنامه خود دارد و در کارهایی مثل شب دهم که به روایت یک داستان عاشقانه تاریخی در دوره زمانی اواخر حکومت رضاخان پرداخته و همچنین سریال شهرزاد که در بستر زمانی کودتای 28 مرداد اتفاق می‌افتد، نشان داده که می‌تواند دیالوگ‌ها را یکپارچه و منطبق با زمانی که سریال در آن اتفاق افتاده است، روایت کند.

جدا از قصه جیران، موضوع قابل‌توجه بعدی ایفای نقش بازیگران در این سریال است. بهرام رادان در نقش ناصرالدین‌شاه در سریال اگرچه سعی می‌کند رفتار و حرکات و نوع نگاه ناصرالدین‌شاه را تقلید کند اما مخاطب به وضوح متوجه این تقلید می‌شود.