جواد بادین فکر
ما امروز با انفجار فرم‌های جدید و وام‌گرفته‌شده از سایر متون نمایشی و هنری مواجه هستیم که خود بسنده است و به عرضه خود به نهاد فقاهت تن نمی‌دهد. در طرف مقابل بررسی تکثر فرم‌های جدید از حوصله فقاهت خارج است و در این وضعیت با دو حکم کلی مواجهیم؛ یک، هر فرمی مقدس است مگرآنکه موجب وهن شود و دوم فرمی موجه است که خود را با فرم سنتی و اصیل وفق دهد که عمدتا این مقوله با عناوین احیای هیات سنتی گفتمان‌سازی می‌شود.
یادداشت