از جشنواره فیلم کن به‌عنوان بهار فستیوال‌های سینمایی یاد می‌کنند و خیل عظیمی از منتقدان و مخاطبان جدی سینما نیز امیدشان به این رویداد فرهنگی بسته است تا از دل این فستیوال ارزیابی کیفی خود را نسبت به ادامه سال و محصولاتی که در پی آن به بازار فرهنگی عرضه می‌شود به مخاطب ارائه دهند.

جایگاه جشنواره ایتالیایی به دلیل آنکه سیاست را سرلوحه فعالیت‌هایش قرار داده بود، تا حدود بسیاری کمرنگ شد و نتوانست جایگاه خود را از کن باز پس گیرد.

علی عباسی، کارگردان فیلم عنکبوت مقدس، دو مشکل عمده روحی و اجتماعی دارد که در فیلمش آنها را برون‌داد یا به‌عبارتی تخلیه کرده است. یکی از بحران‌های او، اختلال هویتی است. انتقام از جلوه‌های باستانی فرش ایران و شکوهمندی بی‌زوال امام‌رضا(ع)، نتیجه چنین بحرانی است. بحران دوم که جنبه روانی دارد، به عقده‌های جنسی او که خودش می‌گوید بهشان دچار است، ربط پیدا می‌کند.

دو نکته را فهمیدیم یا بهتر است گفته شود توانستیم به کسانی که انکار می‌کردند ثابت کنیم. اول اینکه جشنواره کن و البته رویدادهای دیگر هنری و سینمایی دنیا، برخلاف ادعای خودشان و تصور خیلی از داخلی‌های ما، صرفا براساس معیارهای هنری برگزار نمی‌شوند و جایزه نمی‌دهند. آنها کاملا سیاسی هستند. نکته دوم نقش‌آفرینی اصغر فرهادی به‌عنوان داور این رویداد بود.

طبق گفته خودش و آرشیو روزنامه‌ها، در آن زمان که امیرابراهیمی بیشترین و سخت‌ترین فشارها را تحمل می‌کرد از طرف همکارانش مورد هیچ حمایتی قرار نگرفت و تنها شنونده وعده‌هایی بود که صرفا با هدف جمع کردن ماجرا و نه حل آن مطرح شده بود. این وعده‌ها به جز طعنه‌های برخی از همکارانش بود و جالب اینکه بخش قابل‌توجهی از این طعنه‌زنندگان همجنس‌های او بودند.

فیلیپ ارلانگر، یکی از فیلمنامه‌نویسان و اعضای هیات اعزامی به جشنواره ونیز، در راه بازگشت به این فکر کرد که باید یک جشنواره مستقل از ونیز در فرانسه راه‌اندازی شود تا دیگر محدودیت‌های موجود را نداشته باشد. این جشنواره باید قبل از برپایی دور بعدی جشنواره ونیز بازگشایی می‌شد. پس از طی مسیرهای مختلف بالاخره شهر کن که آب‌وهوا و ساحلش تداعی‌کننده هالیوود بود، برای برگزاری این فستیوال انتخاب شد. جشنواره کن در ابتدا قرار بود بین یک تا ۲۰ سپتامبر ۱۹۳۹ برگزار شود.

این دوره از جشنواره کن برای ما ایرانی‌ها، از جهاتی کنجکاوی برانگیز است؛ اول اینکه فیلم «برادران لیلا» به کارگردانی سعید روستایی در این رویداد سینمایی حضور دارد و دیگر اینکه اصغر فرهادی یکی از داوران بخش اصلی جشنواره است.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، چنین تصوری وجود داشت که می‌توان حضور سینمای ایران در مجامع بین‌المللی را ابزاری برای جلب نظر مردم و به‌خصوص نخبگان سایر نقاط دنیا به کشور خودمان قرار داد.